İçimden bir ses erguvanlar açtı diyor. Açtı derken mor pembe çiçekleri patlamaya hazır, ilk güneşi bekliyorlar demek istiyorum. Acaba onları ne büyük bir sevgiyle, ne kocaman bir heyecanla, üstelik yıllardır hiç usanmadan aynı hevesle beklediğimi seziyorlar mıdır? Bu sorunun cevabı Vogel'e göre evet. Bence de evet, mutlaka sevildiklerini hissediyor olmalılar.
Ne heyecan verici bir olasılık! Boğazın serininde bahara çiçeklenen ağaçların onlara olan aşkımdan haberleri var. Pek çok metafizik diyerek küçümsenen, bilim dünyasını sarsacağı korkusuyla hasır altı edilen çalışma gibi yok sayılmış, küçümsenmiş olsa da Vogel bana umut veriyor. Birliğin, bir olmanın bilim insanları tarafından ispatlandığı deneylere, çalışmalara bayılıyorum.
Mutlu hissediyorum bugün. Fosforlu yeşillikler izlemek, ağaçların balkonumda uzanan dallarına dokunmak, Eminönü'nde aldıklarımı saksılara dikmek iyi geldi. Uyudum, abur cubur yedim, dizi izledim. Sanki hafta içi çok çalışmışım gibi havaya girip Pazar gibi Pazar yaşattım kendime.
İçimdeki his kar kalkarken toprağın hissettiğine benziyor mudur acaba? Bir mevsim biterken, diğerini beslemek, bir bitişi kabullenirken, gelmekte olana çiçek açmak. Hissim bu.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder