Günaydın,
Bugün benim isim günüm. Usta'mın bana Vadin* dediği günün yıldönümü.
Bunu tekrar anlatmayacağım ama sahiden güzel bir törenle almıştım adımı. Çok da sevmiştim. Diğer arkadaşlarımın isimleri tanrı ve tanricalardan gelirken, ben sadece anlaticiydim. Hocam şatafatlı seyleri sevmediğini o kadar iyi biliyordu ki, bana en güzel ismi seçmişti
Adımı alıp, severek kabul etmiştim, Vadin. Vadin'dim ben.
Aradan yıllar geçti, hocam, ustam ne kadar da haklıymış, anlatmak en belirgin yeteneğime dönüştü. Çocuklara, büyüklere ve kendime anlata anlata bitiremedim hislerimi, düşüncelerimi ve hayallerimi.
En çok çocuklara anlatmayi sevdim. Hoplaya ziplaya, cosarak, dans ederek, gülerek, guldurerek.
Bu hafta Çarşamba günü onlara anlattığım masalı yazmaya karar verdim. Birlikte resimledigimiz bir masalimiz var artık. Onların beğenisi sanırım benim için fazlasıyla önemli. İşte bu yüzden çalışma masami yeniden açtım, üzerini çocuğa, çocukluğa dair herşeyle doldurdum. Kalemler, boyalar, kağıtlar, kitaplar, haritalar...
Çalışma arzusu yükseldi içimde. Sadece çocukluk için çalışmak.
Ben Vadin, iki şeyi hep istedim: Üretmek ve yuvaya dönmek.
Sen ne istedin?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder