SEVGİLİ BLOG...

Her tarafım ağrıyor. Aslında ben bunu çoktan yapmalıydım ya, beni durduran neydi Allah bilir! Malum geçtiğimiz Ağustos'da ashramda işler karıştığından bu yana sabah onbeş dakikayı bulmayan yoga çabalarım dışında fazla efor sarfetmemiştim. Şimdi, yeniden hareketlenmenin elbette bir bedeli var. "Sen beni ne zamandır kullanmadın, al sana ceza" diye ağrıyı esirgemeyen kaslarımın gazabına uğradım! Özellikle kollarım feci halde! Ama mecburum, ders sayım arttıkça çocuklar karşısında nefessiz ve enerjisiz kalmaktan tırsıyorum. Zira onlar çamura yatmaya ve kontrolden çıkmaya o kadar hazırlar ki, ipleri kaçırdım mı yandık demektir.







Özellikle soğuk havalarda çok zorlanıyorum. Gönlümde çorapları fora edeceğimiz sıcak günlerin özlemi var. Şöyle çimenlere yayıla yayıla yoga yapacağımız hafif serin sabahlar... Toprağa basarak yapılacak ağaç duruşları mesela. ( Eda, drama dersinde orman lafı geçince öğretmenine "size ağaç duruşu göstereyim" demiş. Çocukların yogayı sınıf dışına taşımaları beni çok heyecanlandırmaya başladı:))







Aslında düşünüyorum da, bizi ayakta tutan, besleyen bu özlemler mi?



Neyse, konuyu dağıtmayacağım. Bugün dersten sonra evimizin herşeyi İKEA beni bekler. Artık çok değiştim ben; eskiden kitap, ayakkabı falan alırdım, şimdilerde lavabo, perde, fırın arar oldum. Yıllar sonra yeniden ev telaşına düşmek açıkcası çok iyi geldi. "ev"lenme hazırmışım da haberim yokmuş:))







Bugün yoga çalışmamızda "nefes"le tanışacağız. Gerçi zaman zaman değişik çalışmalar yapıyoruz ama bu kez nefesi bir hikaye içine yerleştirmeden doğruca paylaşacağım çocuklarla. Bakalım neler olacak?