Canavarların sadece sesi, bize saldırma ihtimali ya da çirkin yüzleri midir korkunç olan? Yoksa canavarların içlerinde sakladıkları korkuları sezer, bundan mı kaçarız hiç bilmeden? Belki de, o içindeki derin korkusudur bir canavarı canavar yapan. Belki aslında hiç istememiştir canavar olmayı... Kimbilir belki biri ondan korkmasın da bu sihir bozulsun diye bekliyordur, dua bile ediyordur? Belki de gece yalnız kaldığında aynalardan korkmasının sebebi budur... Çünkü bir tek gözleri ve gözyaşları ele verir canavarları. Derileri sertleşmiş, tırmakları uzamış, dişleri sivrilmiştir. Sadece gözleri değişmez...
Çok fazla canavar tanımadım. Tanıdığım bir kaç canavar ise hayatları boyunca evcilleşme hayaliyle yaşadılar. Bu hayal dudaklarından hiç dökülmedi ya, gözleri nakarat gibi tekrarladı durdu. Bakmadım!
Bu sabah canavarlardan, hatta içimde uyuyan en sinsisinden özür dilemek geldi içimden:) Canavarsız bir hayatımın da olabileceğine inandığımı yazmak istedim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder