"... biliyor musun ben İstanbul'u çok seviyorum. Ama insanmış gibi; beni gözetleyen, ruh halime göre kah kucaklayan, kah kızıp kenara fırlatan bir insan. Bazen yakın dostum, bazen de kardeşim.. Hatta bende izi olan sokaklarında gezerken, en eski sırlarımı paylaştığım aşığım gibi seviyorum onu. Bu şehir başka şehirlere benzemiyor dostum..."
Dedim sana yazdığım satırlarda ve samimiydim. Özledim İstanbul'u. Aynı evde yaşayan ve birbirine dokunmayan insanlar gibiyiz; içinde yaşadığım şehre dokunmamak yordu, yıprattı. Kendimi kollarına bırakıp, uzun uzun sokaklarında yürümek, henüz bilmediğim hikayelerinde gözüm açık düş görmek istiyorum İstanbul. Sana yeniden dokunmak, Ayasofya'nın sütunlarına sarılmak, Nurbanu ile aynı çınarın altında serinlemek, Salacak'ta gün batırmak arzusundayım. Çarşıda kaybolmak, Blakerna'da dua etmek, Haliç'te ölümlülüğü seyretmek istiyorum!
Erguvanlarını özledim İstanbul. Adaları sarıp sarmalayan mimozalarını, soğuğumuzdan kaçan kuşlarını özledim. Lodosun da , poyrazın da en anlamlı olduğu şehirsin sen. Rüzgarın şehrisin. Kaç şehir vardır ki senin gibi sokakları yüzyıllar, binyıllar koksun? Kaç şehir vardır ki insanın kalbini avucunun içinde tutsun kah sıksın, kah bulutlara fırlatsın?
Özledim seni İstanbul. Özledim kendimi.
4 yorum:
bugün ben de istanbulda bir an yazdım. özlediğimi fark ettim. eski bir aşkın tadına tekrar varmak ister gibi...
ben de özledim :/
ben seni de özledim elvanus, napcaz?
.
Ben de seni çok özledim Mehmetus.... Ama yakında görüşeceğiz sanki:)))
Yorum Gönder