Fırtına takvimine göre yol almaya devam ediyorum. Gemide iki kişi kaldık. O ve ben. Aynı dalgaları dinliyor, aynı yağmurla ıslanıyoruz. Yine de farklı sesler duyduğumuza ve farklı yerlerimizin ıslandığına eminim. Ortak yönlerimiz var mı bilmem. Ben doğuştan denizciyim, O doğma büyüme savaşçı! Bazen kafam karışıyor, ikisi aynı şey mi acaba?
Bana göre kara ha göründü, ha görünecek. Ona kalsa bütün martılar yalancı! Bir şişe su kaldı, peksimetlerimizin çoğunu yedik. Ben balık tutamam. Tutsam yiyemem. Güneş battı. Fırtına öncesi sessizlik var küreklerimizde...
Hiç olmazsa geceleri uyuyor. Böylece bana karanın ne kadar uzak olduğunu ve guruldayan midemi düşünmek zorunda kalmayacağım saatler hediye ediliyor. Durmadan yol alıyorum ama kaç deniz mili gittiğimizi saymıyorum.
Aynı gecenin içindeyiz; birimiz derin uykuda, diğerimiz ayışığının koynunda...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder