Kar başladı. Hayatım boyunca merak etmiştim denizin ortasında kar nasıl olur diye. Ve hep ve hala isterim Kutupları görmeyi. Şimdi her yer Kutuplar kadar soğuk. İçim dışım, onun yüzü... Benim yüzüm. Elimi kolumu her kaldırışımda, ağzımı açtığım dakikada Poyraz saçlarımın arasında!
Ölümü hatırlatıyor soğuk. Ölümü aklıma, kalbime çok yaklaştırıyor. Bütün zamansız ölümler kışın oluyor sanki... Şimdi, denizin ortasında, sadece açlık ve susuzluk değil donma tehlikesiyle de karşı karşıyayız, ona ölüm hakkında ne hissettiğimi anlatamam. Anlatamadıklarım, üst üste yığılan ve gittikçe büyüyen bir buzul. Hiç bahar gelmemiş bir toprak parçası kadar umutsuzum bazen. Kime yaklaşırsam yaklaşayım erimiyor buzlar. Onun, gözlerimde gördüğü, buz dağının zirvesi sadece, daha fazlasını anlatırsam dayanabileceğini sanmıyorum. Aslında kimseyi korkutmak istemiyorum. Aslında çok korkup kaçsalar ve kalanlarla devam etsem diyorum!
Şimdi karaya uzak bir yerlerde miyiz? Ama nasıl olsa yakında ulaşacağız. Hiç bir şey sonsuz değil; ne hayat, ne de deniz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder