İki insanın ardından çok gözyaşı döktüm; biriyle yaşanmışlığımız çabuk bittiğinden, diğeriyle hiç yaşamadığımızdan. Ama bitti. Şimdi durduğum yerde olana ve olmayana derin bir şükür var. İçimin derinliklerinde benden büyük olana teslimiyet ve kalan süreye minnet var.
Yeni evimin penceresinden kurumaya yüz tutmuş bir erguvan görüyorum. Yine de yapraklanmış, yine de çiçekli. Lale mevsiminden geçerken, bir zamanlar ayaklar altında alınan lalelere ağıt yakmak yerine, pencereme çiçek bırakan yaşlı erguvana çeviriyorum bakışlarımı. Bu sabah apartman girişine bıraktığı çiçeklere teşekkür ettiğimi hissetmiş midir? Umarım hissetmiştir.
Yarın felafel ve humus yapacağım. Victor'un tarifiyle. Keşke şu güzel ağacı da yemeğe davet edebilseydim... Neyse annemler gelir, sofrayı erguvanla birlikte kurarız:)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder