KOHLİS

 

Annem salyangoza kohlis der. Dün sabah salyangoz yolun tam ortasında, upuzundu. Yaşlı olduğunu hissettim. Aldım onu, bahçe duvarına bıraktım. 

Bahçenin içine de bırakabilirdim ama o kadarı yardım değil, yaşamın akışına müdahale olur diye düşündüm. 

Bana davranılmasını istediğim gibi davrandım salyangoza.

Şimdi yapmam gereken onun hayatta kalıp kalmadığını düşünmeyi bırakmak. Yaşadı, öldü veya ikisi birden ama bitti! Dündü.

Bu sabah yağmur yok, dün yaşanan sahnenin tekrarı olmayacak. Bu sabahın hediyesi kumrular. Ben kahvemi içerken eşine salakça hareketlerle yaklaşan erkek kumru çok tatlıydı. Çıkarttığı sesler, dansı ve ona hayretle bakan eşi izlemeye değerdi.

Böyle işte, güne ait hediyemi aldığıma göre yaşamın bana hazırladığı şekilde akmaya hazırım. Belki rutinimi koruyacağım, belki de ezberi, bildiğim yolu alt üst edecek birşey yaşayacağım. Ne önemi var? Nasıl olsa değiştiremeyeceğim. 

Çok acı veren birşey insanın kendi hayatına yerleşememesi ve hep uzak gelecekte başlayacak "gerçek" adını verdiği hayatı düşlemesi.