Dün akşam en sevdiğim akrabam, Gizem ziyaretime geldi. Öyle, aniden, telefonla konuşurken, hop diye, ben pijamalarımı giymişken ve güneş neredeyse batmışken. Elinde iki kap tatlı, yüzünde özlenmişliğimi hissettiren gülümsemeyle.
Ne iyi etti... Varlığı alıştım sandığım yalnızlığıma ne güzel bir gedikti. Bana çok şey söylemedi ama hatırlattı.... Arzularımla kelimelerim arasındaki farkı atladığımı..... İhtiyacımı belirlemekteki tutulmalarımı.
Biliyor musunuz, ben mutlu olduğumu şarkı söylemeye başladığımda anlarım, yoksa bilmem. Kendi sesime dikkat kesildiğimde hah Elvan sakin, Elvan akışta diyorum. Hoşuma gidiyor. Fakat acımı, kederimi, takılıp kaldığım yeri yakalamakta beceriksizim. Veya şimdiye kadar nedense hep beceriksizliğime boyun eğmiştim. Evet, depresif değilim derim kendimi tanımlarken ama ya benim ki maskeli depresyonsa? Ya ben birden fazla travmanın etkisiyle köşede sıkışıp kalmış bir can isem?
Zamanın bir yerinde kendimden genç kadınlara epeyce ilham olmuştum. Kıyafetlerim, saçlarım, okuduklarımla beni gizliden izleyen genç kadınlar vardı. Öyle savruldum ki hayatta bırakın birilerine ilham kaynağı olmayı, kımıldayamayacak kadar teslim oldum. Bazı sabahlar aynaya baktığımda o yorgun yüzlü kadının ben olduğumu kabul etmekte zorlandım.
Dün o genç kadınlardan biri, Gizem, en sevdiğim akrabam bana ateşi anımsattı. Yakıp kavurduğum, varı yoğu tutuşturduğum zamanlarımı. Öğrencilerim için tam güç hayata sarıldığım, matımla arşa değdiğim zamanlarımı. Öyleyse kundaklama vakti olmalı dedim, eğer yeniden inşa gerektirecek kadar dengemi kaybetmişsem, tam şu an kudaklamalıydım kendimi. Zaten elli yaşım tam da bunun için sözüm değil miydi kendime?
Cesaretlendirilmeye, kendimi hatırlamaya ihtiyacım vardı. Geldim, yerimdeyim. Dizideki kızın dediği gibi "SİZ HEPİNİZ, BEN TEK!"
2 yorum:
Ne iyi yapmış Gizem 💙🙏🌷
:) Gerçekten iyi oldu.
Yorum Gönder