Birbirinden farklı beş fincan - beş vakit demek mi?- her birine kahve dolduruluyor. Hangisi benim? İçiyor muyum? Bilmiyorum. Sonra harabe bölümleri de olan sitede ev bakıyoruz seninle. Bir yanı derin uçurum, öte yanı güvenli, manolya ağaçlarıyla alçak apartmanlarla tam eski usül mahalle. Yavaş yavaş sora sora tırmanıyoruz tepeye. Yerli kadınlar var, Bodrumlu teyzelere benzeyen. Yukarıda aradığımız şey yok, inişe geçiyoruz ama uçarak! Bisiklette değiliz, olsak görürdüm. Uçuyoruz.
Ekin'in dükkanı var aşağıda. Jale Teyze bizi görüp çıkıyor dükkandan. Konuşuyoruz. Ama ne hakkında? Hatırlamıyorum.
Tamamlanmamış yaşamı veya paralel evrendeki bizi yine yarım yamalak bırakarak uyanıyorum. Ve bu sabah anlıyorum ki bir kez bile dilememiş, bir defa olsun "mutlaka gel" dememişim sana. O halde diliyorum ve diyorum; yarım kalan ne varsa tam olsun. Rüyalar huzur bulsun. Mutlaka gel! Amin.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder