Dün Avrupa yakasına geçtik. Özlediğimiz yerlerde gezinmek iyi gelir sandim. Gelmedi. Ne Küçük Ayasofya, ne köfteci Selim ne de Büyük Ayasofya... Olmadı. Rahat, mutlu hissedemedim.
Kapalı Carsi'da daraldik. Nur u Osmaniye hiç olmadığı kadar ruhsuzdu. Neydi sorun bilemedim.... Mekanın, zamanın içine yerlesemedim.
Sonra, çok sonra dönüşe geçtiğimizde Ekin'le konuşurken anladık, neşe yoktu. Civiltisi kalmamıştı insanlarin. Ses yoktu ...
Etkiliyoruz birbirimizi. Şimdi şimdi anlıyorum neden daha çok dua ve meditasyon gerekli. Çünkü doğrudan yapılabilecek birşey yok. Ne yazık ki yok...Bu endiseli, yürek burkan sessizliğin ilacı yok ne yazık ki...
Birtek ben değilim di mi bu aslında huzur vermesi gereken sessizlikle zorlanan?
Sen nasılsın sevgili okur? Sende zorlanıyor musun günü yaşamakta?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder