Biz inanmasak, inanmasak da herşey değişir. Bazen yavaş yavaş, bazen tam umut bitince ya da aniden olur ama mutlaka herşey değişir.
Şu içinde bulunduğumuz zaman bu konuda büyülü bir tetikleyici.Her an değişiyor ve donusuyoruz. Ben nihayet büyüyorum.Sonunda yalnızlığımın gücünü,ailemin guzelligini ve şanslı bölümünü görüyorum yasamimin. Annem yaşlanıyor, kardeşim olgunlasiyor, asla bırakmam dediklerimi neşeyle, minnetle ardımda birakiyorum. Umudum kırıldığı yerden cicekleniyor. Üstelik bu defa tam mevsiminde, ne erken, ne de geç.
Korku ve umut zaman zaman birbirinden rol çalsa da bu defa yalnız değilim. Ben varım! Kulağa saçma gelse bile içimdeki yankısı çok güzel "ben" demenin. Ben tekil değil, ben cogulmus....
Gündüz yuva arıyorum kendime, kendimize ve gece rüyamda kesilmemiş hesapları kesiyorum. Öteki oluyorum, dinliyorum, konuşuyorum. Vedalasiyorum. Ne vedalarin sonu geliyor, ne de merhabalarin. Bunun adı yaşamak. Ben yaşıyorum. Olum çok yakında olunca mümkünmüş yasamak.
Bahar için çok umutluyum. Neseliyim. Bu karanlık ve ıslak sabahta kahvem, kedim ve güzel battaniyemle delice mutluyum!
Gunaydin!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder