06:49 uyandim. Bu sabah da beyaz sokaklar, bembeyaz. Kazakla yattığımdan boynum tutulmamıs. Bu iyi haber. Ne kadar soğuk olursa olsun, kollarımı yorganın içinde tutamıyorum. Sonucu tutulmuş bir boyun, kulunç girmiş kürek kemikleri oluyor. Kısmet.
Dün kedilere ciğer almıştım. Sabah dolaptan çıkartır, isitirip veririm demistim fakat kedi yok sokakta. Saklanmislar. Geçen kış baktigim anne oğul... Dilerim iyidirler.
Asla yetemem biliyorum, olsun. Herkes iki kediden sorumlu olsa ezilen, aç, hasta hayvan kalmaz. İstanbul'un kedileri için hayat zor. Rekabet büyük... Martilar, kargalar ve en fenası acımasız şoförler. Tüm sokağın sahibi edasıyla araba kullanan şuursuz insanlar.
Ne demek istediğimden emin değilim bu sabah, duygularım karisik. Sessizliğin içinde huzursuzla nmaya basladim. İnce ince kirilan buz tutmuş göl içim, sessizlik buz üzerindeki yavaş adımlar.
Karlar Kralicesi ne ulaşmaya çalışan ve sevgili arkadaşını kurtarmaya gittigini unutup kraliçe nin esiri olan Kay. Bilir misiniz o masalı? Bazen öyle hissediyorum. Birini, biseyi, kendimi kurtarmaya çıkmışım yola ama içim donmuş. Amacimi unutmusum.. Öylece kalmisim. Durmusum. Durdum. Dondum..
Kediler diyordum. Yoklar bu sabah. Onların buz üzerinde yürüyen minik patileri nerede? Bu sağır eden çıtırtı nereden?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder