Kızımla yan yana oturmuş sabah seansımızı gerçekleştiriyoruz. Şahane bir penceremiz var. Geçen yıl bahsetmiştim, balkonumuza çiçekler bırakan ıhlamur ağacımız ve malta eriğimizle aşırı keyifliyiz. Şimdilerde ikisinin de bahar heyecanını an be an izliyoruz. Havalar biraz ısınınca balkon duvarlarını boyayacağım. Üstelik de kendime meydan okuyarak en zorlandığım renge, sarıya boyayacağım.
Haftaya yeniden kar geleceği söyleniyor. Gelsin bakalım. Önü ardı üç beş gün. Şimdiden balkondaki düzeneği kontrol ettim bile. İçim rahat, kediler güvende. Keşke daha fazla canlı için de aynı şeyi yapabilsem, güvenli alanlar yaratabilsem. Belki bir gün...
Pandemi öğrenmelerimi düşündüm bu sabah. Sanırım en önemlisi hayatı kontrol edebileceğim yanılgısından sıyrılmak oldu. Yaşanmamış zamanları, hakkı verilmemiş tüm diyalogları tekrar tekrar anımsayıp, cayır cayır yanmak ve zihnimi bu çözümsüzlükle meşgul etmek yerine geleceğe, kalan süreye yoğunlaşmayı nihayet akıl edebildim. Birkaç gündür beynimin içinde zeytin ağaçlarımın arasında dolaşıyorum. Kamyonet kullanıyorum. Tavuklar falan var etrafta. Mavi yaseminler dikmişim evin önüne. Mis gibi kokan hanımelleri falan. Üstelik önümde hiç engel yok! Kuşadası bir saat, Bodrum iki saat buradan. Eğer istersem sabah kahvemi Suat'la içip, akşam yemeğine Oya'nın yanına dönebilirim. Sahi yapabilir miyim? Yaparım tabii!!!
Neyse, haftaya neşem yerinde ve umutlu başladım. İyi de geldi. Derslere devam, hayal kurmaya devam.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder