GÜNEŞ

Az güneş alıyor evim. Bazen kalbim de az güneş alıyor. Öyle günler var ki, yaşanmadan geçip gidiyor ve öyle saatler var ki beş hayata bedel. Hepsi etrafımda olup bitiyor gibi görünse de, aslında her şey zihnimde, bende, tamamı benim algımla ilintili.

Karavanlara baktım bu sabah. Düşündüm. Eğer kapımın önünde bir karavan olsaydı ve ben beş dakikada karar verip, Theodora'yı çantasına koyarak, elimdeki kahveyle yollara dökülseydim acaba nereye giderdim?

Ege'ye giderdim. Edremit Körfezi'nde kahvaltı molası verir, akşama Karaburun'da olurdum. Sabah mis gibi kokan nergislerin içinde uyanır, doya doya badem çiçeklerine bakardım. Sahile iner taş sektirirdim. Kendime öğleden sonra rakısı ısmarlardım. Bir iki gün kalırdım oralarda. Sonra Bayındır'a geçerdim. Oya lavanta dikecekti bu hafta. Kolları sıvar ona yardım ederdim. İki gün de Bayındır'da kalıp, Nedret'i ziyaret eder ve evime dönerdim. 

Bir karavanım olsa belki önümüzdeki üç gün kalbim azıcık güneş alırdı.. Şimdi? Alamaz. En kıymetli dostlarımdan biri önemli bir virajda sıkı sıkı tutunurken, olmaz.

Ama razıyım. Sevdiklerim ve kıymet verdiklerim olmasa, birlikte yaşlandıklarım olmasa ne anlamı olurdu ki güneşli günlerin? Sevdiğin bir dost için endişelenmek, dua etmek, tüm iyi niyetinle hayrına düşünmek olmasa ne manası olur nergis tarlalarının?

Kalbim az güneş alıyor bugün, ruhum parçalı bulutlu. Düşlerim pırıl pırıl. İnancım tam!