DOZ AŞIMI

Şekerin, çikolatanın, sanatın, halka karışmanın, okumanın ve çalışmanın, kısacası yaptığım her işin dozunu kaçırdım bayramda! Önce üç günde iki kilo alma sanatını, bu sanata sponsor olan Nutella kavanozunu ve bademli kurabiyeleri mi yazsam, yoksa Bineal sonrası Eminönü gezisinin beni ve Mustafa'yı nasıl dağıttığını mı?

Malum Ramazan beni pek ilgilendirmemişti. Her yıl olduğu gibi bu yıl da bana göklerin kapısı açılmadı. Zaten bana açılsa açılsa... O da varsın kapalı kalsın! Hem zaten pek dargınım kendisine, bu saatten sonra değil kapılarını, bilumum pencere ve bacalarını dahi açsa girer miyim mekanına bilmem!

Şekerlemeler ve verdikleri geçici haz bir yana Bienal kapsamındaki Tütün Deposu'nu gezdim dün. Sanat sepet insanlarına bakarsak "... geçen yıllara göre zayıfmış, katılan işler pek yeni değilmiş, sanatçılar fazla lokalmiş...." gibi laflar vardı. Bana sorarsanız, gitmeye değer. Nedenini antrepo ve okuldaki işleri de görüp öyle yazacağım. Sadece şunu söylemek isterim ki adamlar dertlerini anlatmanın bir yolunu arıyorlar. Ve bu arayışı sanat çerçevesinde yapmak, üstelik çağın doyumsuz insanına sunmak hiç kolay olmasa gerek. Elbette benim gibi klasik dönem sevdalıları için hiç kolay değil bu işleri anlamak ama ne güzeldir ki rehberler var! Birbirinden cici hanım kızlar meraklısına hem sanatçı hem de eser hakkında bilgi veriyorlar.

Ağlayarak izlediğim işler oldu. Özellikle baka kaldığım cümleler... Ben ve modern sanat kuzey ve güney kadar uzağız ya, yine de Bienal kesinlikle görülmeye değer. Hiç olmazsa bu şehirde ne oluyor diye bakmak için gerekli. Ancak rica ederim çıkışta bizim hatamıza düşüp Eminönü tarafına geçmeyin... Gerçi bayram bittiğine göre azıcık daha iyi durumdadır ama insan gerçekten merak ediyor, "Eminönü Belediyesi uyuyor mu?"

Etraf nasıl pis, çoluk çocuk nasıl bir leş vaziyette anlatılır gibi değil. Alt geçitlerden burnumu kapatarak ve insanları iterek geçtim. Çöplerin ortasında bayramlık kıyafetleriyle oturup balık ekmek yiyen ailelerin, sevgililerin ve özellikle mini mini bebeklerin durumu ciğerimi acıttı. Şehrin göbeği varoşa kalmıştı bayramda. Onlar da bütün hırslarını alırcasına sıçıp sıvıyorlardı!

Gidiş, gidilen yol çok korkutucu arkadaşlar. Bu haksız paylaşım ülkede iç savaşa yol açacak diye korkuyorum. Öyle garip şeyler pompalanıyor ki, gördüğüm manzaradaki insanların gaza gelip camı çerçeveyi kafamıza geçirmesi an meselesi...

Bir yanda Bienal, diğer yanda yoksulluk, üzerine tıka basa şeker yemenin vicdan azabıyla allak bullak oldum üç günde. Hayat hiç adil değil, zaten bize vaad edilen şey de adalet değil. Yine de kayıtsız kalmak imkansız... Biz ruhsal sorunlarımızın ya da vitrindeki ayakkabının peşinde mızıklarken dışarıda garip, çok garip şeyler oluyor. Ne radyo, ne gazete bizi aydınlatmıyor. Satılmış bir ülkenin, satılmış inanları olarak en akıllımızdan en alığımıza mal gibi yaşıyoruz.

Değil ülkedeki yoksulluğu anlamak, aldığımız nefesin, ölümlülüğümüzün bile şuurunda değiliz. Çok konuşup, az iş yapıyoruz. Kimileri para, kimileri yatak hikayesi biriktirirken, alkole bulanmış hayatlarında mışıl mışıl uyuyanlar, kitaplarına gömülüp herşeye kelimelerin ardından bakanlar... Ve daha nice firari var bu ülkede. Siz hangisisiniz?

Hapis yatmış arkadaşım var benim, bir dönem bedenini satıp para kazanmış bir arkadaşım. İçki sofrasında ülke kurtaran, aile birliği bozulmasın diye evli kalıp karısını eşşekler gibi aldatan da var. Kadın koruma evlerine yardım edip, eve dönüşte kocasına ana avrat küfürler ederek aile içi şiddetin dibine vuran da. Var da var... Bu gidiş gidiş değil. Bu değersizlik duygusu katlanılır gibi değil. Hep beraber köşeye sıkışmış durumdayız. Her yerde doz aşımı var; ahlakta, sekste, parada, içkide, yalnızlıkta, değersizlikte, kaygıda, belirsizlikte...

Ben şeker yemeyeyim de kim yesin!