Küçük Evler Geniş Kalpler.

Rapunzel, Külkedisi'nin Malikanesi'nden bildirir...

Külkedisi'nin yeni evindeyim. İlk kez kendi anahtarımla açtım kapıyı ve ilk kahvemi de az evvel yaptım. Beni bekleyen yoğun bir haftasonu öncesi biraz dinlenmek, biraz da hayatımdaki karmaşa hakkında vızıklamak için geldim bugün. Yanmda yeni pijamalarımı, diş fırçamı ve canıma okuyan bel ağrımı da getirdim! Zaten ne zamandır seksenlik teyzeler gibi inleyerek oturup kalkmayı olağan algılamaya başladım. Neyse, yürüyüşe ve yogaya güveniyorum, bu ikisi her daim psikosomatik sancılarıma iyi gelmiştir:)

Size biraz evden bahsetmek istiyorum. Bu evi ilk gördüğümde kendime inanılmaz kızmıştım, nasıl olmuştu da ev almak gibi ciddi bir kararında onunla beraber sonuna kadar her eve bakmamıştım? Tüh! Nasıl adam olacaktı bu dört duvar? Hem baş belası kiracılarla nasıl uğraşacaktı benim naif dostum? Of of of.

O gün suratımın şekli değişmesin diye çok uğraştıysam da elbette endişemi gördü Külkedisi. Ama elimde değildi ki, çok güzel şeyler istiyordum onun için. Mümkün olsa sıkılmasın ve üzülmesin istiyordum. Fakat olan olmuştu, ev alınmıştı bir kere. Ve ben aradan geçen zamanda, yıllar önce Bodrum'da satın aldığım minicik evi hatırladım. Zaten hiç unutmamıştım ki...

Annem evin kapısından girdiği anda yüzünü ekşitmişti! Kardeşim satıldığı güne kadar bir kez olsun memnun olmadı! Ama ben ilk görüşte vurulmuştum. Ev Karaada manzaralıydı! Hem azıcık zorlayınca İstanköy bile görünüyordu.Yani denize bakarak kahve içecektim. Bence geri kalan her şey detaydı!

Detaylardan birinin öldürücü bir yokuş olduğunu söylemeden geçemeyeceğim! O yaz taksiye verdiğimiz para evlat acısı gibiydi!

Evin, bildik anlamda eve benzemesi için haftalarca uğraştım. Rahmetli kocam da epeyce yardım etti bana. İnşaatlardan taş ustaları çaldık, günlerce onlara börekler pişirdim. Yeter ki gelip işi bitirsinler diye kürtçemi bile ilerlettim. Neyse ki bir önceki yaz Hakkari'deydim de üç beş kelime öğrenmek çok işime yaramıştı. Ustalar fayanslar ve şömine ile cebelleşirken ben Koçtaş ve benzeri mekanlara abone olmuştum. Bir oda bir salon eve harcadığım mesai inanılır gibi değildi.Ne manyaklıklar yaptığımı anlatmaya kalksam yazının sonu gelmez. Mesela, Yalıkavak'dan raflar taşıyıp olmadık yerlere kütüphaneler ekledik! Pazardan perde ve dantel alıp oturup onları diktik!

Bütün eşyalar yerleştiğinde ve en son hasır bir lambayı* mutfağa asıp, şömineyi yaktıktan sonra, dünyanın en mutlu insanı olmuştum. Yeniden kök salmıştım! Annemin ve babamın seçtiği eşyalara kendi beğenimi de ekleyerek harika bir iş başarmıştım!

Şimdi, bu evde Külkedisi'nin işten dönmesini beklerken bütün bu yaşanmışlıkları düşünüyorum. O da bu evi gezdiğinde, muhtemelen benim göremediğim bir ışığı sezmişti. Ve şimdi etrafa bakıyorum da, gerçekten huzurlu ve ferah bir ev olmuş burası. Daha önceki gelişlerimde kalabalık ve gürültüden pek algılayamamıştım ama şimdi çok doğru bir seçim olduğunu anlıyorum.

Trene ve sahile yürüyüş mesafesinde olması, bu sebeple sokaklarının mis gibi deniz kokması muhteşem bir şey. Ayrıca mahallede en az üç balıkçı ve iki de ekmek fırını var! Bugün İstanbul'da kaç ekmek fırını kaldı ki mahalle aralarında? Bizim yok mesela. Neyse ki Josefine açıldı da bakkal amcanın ekmeğine muhtaç değiliz!

Bu evin sahibine iyi geleceğine eminim. Hatta bana da iyi geleceği kesin. A, belimin ağrısı azaldı sanki:))

* O lamba benim için acayip kıymetliydi, çünkü babamın bekar evinden annemle yerleştikleri ilk eve transfer olmuştu ve o dakika benimdi!