Geçmişe Methiye Düzmekten Sıkıldım!

Bugün yılın en soğuk günüydü ve ben

camiinin taş avlusunda donmak üzereydim. Ama donmadım; hiç tanımadığım ya da yıllardır cenazeden cenazeye görüştüğüm insanlar tarafından kucaklanmak, öpülmek kalbimi ısıttı.

"Ben seni bir yaşındayken Emirgan'da kucağımda taşımıştım" diyen kır saçlı yakışıklı amcalar, "aaa, ne kadar büyümüşsün" diyerek yüzümü avuçları arasında sıkıştıran dünya tatlısı teyzeler ve çaktırmadan bekar mıyım, evli miyim öğrenmeye çalışan sevimli kayınvalide adayları... Hepsi çok içtendi.

Bir ay içinde, aynı insan topluluğuyla ikinci kez cenaze evinde buluşmak garip bir sosyalleşme olsa da, hoşuma gitti. Bambaşka yerlerde gezindi aklım, kalbim...

Aslında ben düğünleri pek sevmem, hele nezaketen davet edilmiş insan kalabalığı ile dolu olanları hiç sevmem. Açıkcası kendi düğünüm dışında eğlendiğim bir düğün de hatırlamıyorum. Doğum derseniz, doğurmadığım için nasıl bir his bilmiyorum. Sadece Agi, beni Budapeşte'den arayıp, yarım saat evvel Leyla Nora'nın doğduğunu söylediğinde, sanki öz kardeşimin bebeği doğmuş gibi sevinmiştim. Hayatımda ilk defa o zaman sevinçten ağlamıştım.Yani insanların sosyal bir canlı olarak boy gösterdikleri iki aktivite hakkında tüm deneyimim bunlardan ibaret diyebilirim.

Fakat şimdi görüyorum ki, cenazelerle ilgili algımda son aylarda epeyce değişlik oldu. Artık daha iyi anlıyorum aile olmak ne demek; ağlarken gülmek, birbirini yeniden keşfetmek... Araya giren yılları yok sayarak kucaklaşmak, şakalaşmak...

Uzun zamandan sonra ilk kez, evlenmek ve aile kurmak üzerine içimde bir kıpırtı hissediyorum. Elbette bu konuda bir şey yapacak değilim, bir evlilik programına gidip koca aramayacağım ama hiç olmazsa kalbimin ve hayatımın kapılarında beslediğim timsahları evcilleştireceğim ve bir daha kimsenin kafasından aşağıya kaynar yağ kazanları boşaltmayacağım.

Yılın son ayında, ani bir şekilde aramızdan ayrılan dayımı tanıyamadığım için hala çok üzgünüm, yine de onun çocuklarıyla oluşmaya başlayan bağ için seviniyorum. Bugün ölen yaşlı kadın için de üzgünüm; onu fazla tanımasam da bana yaşattığı deneyim için müteşekkirim. Meğer ölümler ve ölüler de hayatlarımızda iz bırakabiliyorlamış. Bu demektir ki P. Özer haklıymış; ölüm bir son değil, sadece henüz tanımlamakta zorlandığımız bir geçiş.

Hayat böyle bir şey, her zaman kazanmıyoruz ama aslında gerçek anlamda hiç kaybetmiyoruz. Her kazanç nasıl içinde kayıplar barındırıyorsa, her kayıpta da umulmadık kazançlar var. Her şey görmeye hazır olup olmamakla ilgili.

Dediğim gibi, sanırım anladım ben 2008 yılının mesajını; benim olmayanı bırakmam gerektiğini söyledi; ciğerim söküle söküle bıraktım. Hayallerine gerçek karıştır, iyice çırp dedi; çırptım. Şimdi, yeni yaptığın kurabiyeleri fırına koyabilirsin diyor; koyuyorum. Hayatımın yönünü geçmişten geleceğe çevirdim; iskandil sallandırdım içime - ve senin içine - ama bir yere dokunmadı, dokunamadı. İpi kestim mecburen.. Biliyor musun, beni hiç tanımadığın bir köşe yazarını okur gibi okumana artık gücenmiyorum. Çok şey öğreniyorum senden ve öğrendikçe daha da uzağa savruluyorum.

Bu gece kalp pusulam kuzeyi, kaderim yeni hikayeleri gösteriyor. Beklemeyi bıraktım; yaşamayı seçtim. Artık sitem yok, satır aralarında "Ömrümün İsteği" demek yok. Çünkü "o" benim geçmişim, şimdi geleceğime yatırım zamanı. Üzgünüm... Hiç olmadığım kadar kırgın ve üzgünüm. Ama geçecek; hiç bir duygu nihai değildir.*

Dün sabah vapur sarayın önünden geçerken anneme ve martılara baktım. Gülümsedim; benimle bu manzarayı seyretmemeyi tercih edene ilk kez kızmadım, sadece seçim yapmıştı. Ve beni seçmemişti. Bu kadar basitti! Onun gerçekliğinde bir rüya kadar siliktim. Peki ben neden anlamakta bu kadar zorlanmıştım? Neden birlikte seyredilemeyen manzara için kurmaca yazılar yazıp durmadan kendi içimi kanatmıştım? Neden sımsıkı yummuştum gözlerimi gerçeklere? Nasıl ben hayatta bazı durumları ve insanları tercih etmeme hakkına sahipsem, elbette aynı haklar diğerleri için de geçerliydi.

Hayatın bana getireceklerine hazırım. Uzun süre komada yatıp, tam fişi çekilecekken hayata dönen biri gibiyim. Dönmek zorundaydım çünkü hayat "hazır mısınız Elvan Hanım, devam edebilir miyiz?" demiyor. Ya da benim öncelikli olduğunu düşündüğüm bazı işleri yoluna koymamı beklemiyor. Onun bir akışı var ve hızı bana bağlı değil...

Beni göze alamayanlara karşı beslediğim olumsuz hisleri terk ettim bu gece, bana gülümseyenlere açtım gönlümü. Benim mucizem bu uyanıştan doğacak. Beni seven ve beni göze alan birileriyle tanıştım bile:)), bunu gerçekten hissediyorum. Ve ben bütün bu beklenmedik gelişmeleri, umutsuz bir hikaye için geri çevirmemem gerektiğini, ömrümün kısalığını kavradım. "Yazmamışlar Kaderimi Kimseyle" söylemine son veriyorum. Hatta 2010 yılında anne olurum belki? Hayat!

Virgilius'un dediği gibi birini tutkuyla ve hayatı zindan edercesine sevip, sonra yerlerde sürünmek yerine, sakin sakin sevmeyi öğrenmeliyiz. Sağol Virgilius, yazının zamanlaması bana çok iyi geldi; son beş yılım kaldığını hatırlatman tokat gibi olsa da, dibine kadar doğruydu ve kulemden sallandırdığım iskandile aşk hiç değmemiş meğer!

Ölenlere ve yaşayanlara, anılara ve hayallere, hatta hayal kırıklıklarıma ve beni göze almayanlara teşekkür ederim. Eğer bütün bu hikayeler olmasaydı, gelecek de olmazdı. Geleceğimi şekillendiren tüm yaşanmışlıklara selam olsun :))

Kimseye kin ve öfke beslemediğim, başta kendim olmak üzere tüm insanları olabildiğince anlayışla karşılayabildiğim olgun tavırlarla, akıllı ve hazzına varılan bir yıl olacak inşallah. Ne dersin Külkedisi umut var mı? Sence yoga bizi kurtarır mı?:))

*J.Winterson.