YILIN DÖKÜMÜ, DİLEK VE TEŞEKKÜR LİSTESİ.

Hem başlangıçları, hem de bitişleri kabullenmekte çok zorlandığım bir yıl oldu. Olmakta da... Çok ağladım, çok mızmızlandım... Çok sorguladım. Çok hırpalandım. Ne için? Kocaman bir "hiç" için.

Yolculukların, ayrılıkların, mucizevi buluşmaların gani gani üzerime yağdığı bir yılı daha bitirdim; içimde bitmemiş onlarca cümleyle... En değerli şey "zaman" diye yırtınan ben, beş dakika gecikmelere çenemi sıkarak susabilen ben, epeyce sakinleştim. Daha da çok yolum var.

Canımın yanmadığını söyleyemem, her konuyu halledip rafa kaldırdığımı da. Ama daha iyiyim sanki. Çaresizliğime de, çareler üretebilen parçama da eşit uzaklıktayım. Her şeye gücümün yetmeyeceğini, bazen durmam gerektiğini, seviyorsam "koşulsuz" sevmem gerektiğini ve daha pek çok şeyi anlamak yolunda adımlar attım. "Eyvallah" demeyi, elime kalbimin üzerine koyup selam vermeyi, yolculukları kendimden kaçmak için değil, kendime varmak için yapmayı öğrendim.

Sezgilerimi yeniden dinlemeye, rüyalarımdan cevaplar çıkartmaya başladım. Ve hatta gönülden bağışlamaya açtım kapılarımı. Ben kapılarımı açmadıkça, bana da "kapıların" açılmayacağını gördüm... Çok anladım, az anlattım.

"az ye, az uyu, az konuş"* öğüdünün perdesini araladım. "AŞK" ve "SIR" hakkında okumaya, okurken kaybolmaya, çoktan çıkarıp atmam gereken karanlığımdan sıyrılmaya karar verdim. Saklanmamayı deneyimledim. Teslim olmaya talip oldum.

Yeni yıldan ve kendimden beklentilerim var: affetmem gerektiği düşünmeden affedebilmeyi, görülenin dışındaki anlama saygı duymayı, aklımı ve egomu hiç farkına varmadan devreden çıkartabilmeyi, kendi merkezime doğru yol almaktan korkmamayı, kalbimden uzak olanları hayatımdan da uzaklaştırmaya cesaret etmeyi, vazgeçilmiş zamanlar için daha fazla mızmızlanmayacak kadar olgunlaşmayı, Sir'le yaptığımız gezilere daha fazla misafir kabul etmeyi ve bu konuda mükemmelliyetçi olmamayı, Burhan kadar güzel çizimler yapabilmeyi, "aşk" ve "sır" üzerine daha çok aramayı, kendine yakın olmayanı, bana yakın kılmasın diye Tanrı'ya her gece dua etmeyi unutmamayı, çocuklara yönelik işlere daha fazla zaman ayırmayı diliyorum...

Ve teşekkür ediyorum: Külkedisi'ne; "dost" kelimesini daha dikkatli kullanmam gerektiğini öğrettiği için, Purusya Kralı'na; haddimi bildirdiği için, Teyzeme; benden hiç vazgeçmediği için, Sir'e; Kerubim ve bana verdiği destek için, Burhan, Mustafa, Jasmin, Meltem& Hakan, Agi&Altuğ, Barones, Aysel, Özgür, Mehmetus, Küçük İnsan'a; "dostum" olarak kaldıkları için... ( adını atladıklarım kusuruma bakmasınlar.... ) Tüm ashram halkına ve sevgili Nazmi Hocam'a; orada oldukları ve onları tanıdığım için... Ve Pir'e; beni kabul ettiği için....

Herkese mutlu yıllar!