AŞKIN KABESİNDEYDİM

"Hayatı, tıpkı ayağı frende acemi bir şoför gibi yaşayan kadını gördüm. Yokuşta, virajda, otobanda ayağı hep frendeydi. Elleri ter içinde ve direksiyona sımsıkı yapışmıştı. Gözünü kırpmadan dikiz aynasına bakıyordu; önünde uzanan yoldan çok, ardında kalandaydı aklı. Ne zaman frene basmak gerekse, kafası karışıp gaza basan bir kadındı. Omuzları gergin, dişlerini sıkarak uyuyan, kalbi felç, teslimiyet nedir bilmeyen biri... İstanbul'da tanıdığım, Konya'da bıraktığım bir kadın; beni takip etmesin diye adresimi, telefonumu vermeden, hatta veda bile etmeden uzaklaştığım biriydi..."

"Aramadığında bulursun" demiştiniz. Peki ya bulduğumda nasıl anlayacaktım elimdekinin kıymetini? Bunu söylemediniz...

Günlerdir azıcık uykuyla yaşıyorum. Yatakta geçirdiğim saatlerin çoğunda açık gözlerim. Uyur uyanır da, her şey rüyaymış der miyim diye korkuyorum. Kulağımda ilahiler, gözümün önünden gitmeyen semazenler... Yüzümde tennurenin rüzgarı... Aklım, tahtını kalbime bıraktı nihayet. Kalbim kabesini buldu.

Annemin ödü patladı bu sabah. Yastığımın altından çıkarttığım ( hayatımda ilk defa bir kitapla uyudum, ben onu okumayı bıraktığımda da içindeki kelimeler yakinimde olsun istedim. Yakiiin olalım istedim ) Mesnevi'den bir hikaye okudum ona: Cariye ile Kuyumcunun aşkı...

Mesnevi daha ilk hikayede ilaç oldu yarama! Bana göre zamanıydı artık bitirmenin, sana göre zaten kaçıklıktı aşk, hastalıktı...Anneme göre eyvahlar olsun! Ama gerçek bu. Hasta ruhların tek ilacı aşk...

Aşk belasından kaçan olsa olsa kayıptır şu alemde.

Soğanın tam ortasındaydım yıllardır. Kabuğumu soya soya dışarıya doğru gidersem, evreni anlarım, anlamı bulurum sanıyordum.... Şimdi yönüm değişti; içime doğru gidiyorum, cücüğe doğru. Yolun çok başındayım. Yolun güzelliğine vurulmuş bir şaşkınım. Ne hal bilirim, ne usul ama niyetliyim. Niyet ettim niyet eyledim ve hatta "niyaz penceresi"nde niyaz eyledim aşkı anlamak için...

Annem korkuyor demiştim. Evet, "Allah adildir" diye dolanan, ilahiler dinleyerek gülümseyen, "zikir güzel bir şey, ne var korkacak" diyen kızının bu defa hangi oyuna katıldığını anlamaya çalışıyor. Hem gülüyor, hem korkuyor. Belki de oyumu "onlara" veririm sanıyor:)) "Çarşaf da giyersin yakında" diye şakalar yapıyor. Şakalarında endişeler çınlıyor...

Şimdi ne desem boş... İlk kez oyunda değilim, ilk kez oyunun dışına çıkmanın lezzetini sezdim anne desem anlar mı? Ben bile kimyamı hayretle izlerken, yanıma kalbimden gayrı yük almadığım bu yolculuğun ucunu bucağını göremezken ne anlatabilirim ki? Hiç.

huuuuuu......