Günaydın,
Bugün Şeb-i Aruz.
Sana göre takvimden bir gün, bana göre düğün dernek. On üç yıl geçmiş Konya'ya ilk gidişimin üzerinden. Ne mutlu bana Ustam Gurudwara bizi alıp oralara götürdü. Ve ne mutlu bana dedemi, Adnan'ı, Özlem'i ve Leyla'yı tanıdım.
Galiba altı üstüne gelmiş ülkemde bir gün için tüm olumsuzlukları bırakıp bugünü anlamlı kılan kadere teşekkür edeceğim.
Biliyor musunuz derin düşünmek çok kolay bir şey ama derin hissetmek zor... Konya öyle bir coğrafya ki, insan istese de istemese de derin bir ruhani atmosferde buluyor kendini. Bilmem hiç etrafınızı saran havayla kucaklandığınızı hissettiniz mi? İşte Konya, dergah öyle bir his veriyor insana; birileri sımsıkı kucaklayıveriyor sevincinizi, kederinizi. Rehabilite oluyor enerji bedeniniz. Yediğiniz yemek anlamlanıyor, baktığınız yüzler anlamlanıyor. İnsan insana eliyle değil, kalbiyle dokunurmuş, anlıyorsunuz.
Bugün 17 Aralık... Ülkemde ciddi ciddi açlık var, korku var. Market reyonlarında birbiriyle dertleşen insanlar var. Sokakta kediler aç... Hava buz gibi. Kendimi fazla şanslı, yetersiz ve işlevsiz hissediyorum. Tüm dileğim veren el olmak, daha çok can için işe yaramak.
Bugün dua edeceğim. Dayıma, Sevgi Teyzeye, sevdiklerime...
Bugün 17 Aralık, kalbinizdeki buzların çözülmesi ve derin hissedebilmek için, aşk için dua edin.
Huuu
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder