Rüyamda yazıyordum. Sen de
yazdıklarımı okuyordun. “Bunları
gerçekten basacak mısın?” diye sordun. Sustum. Sorunu kafamda evirdim,
çevirdim. Sola yatırdım harflerini, sonra sağa…. Olmadı. Kalbimde evirdim
çevirdim söylediğini, yine de cevap veremedim sana.
Yazdıklarımı başkalarının
okumasından, okuyup beğenmemesinden korkardım, bu doğru. Ama o eskidendi. O,
eski bendi. Şimdilerde, onca hikayenin benden başka bir çift gözle bakışmadan
yitip gitmesinden endişeleniyorum. Başka insanlar da bilmeli yaşadıklarımızı,
kıssadan hisse, kulaklarına dolmalı anlattıklarım. Belki o zaman birileri
kelimelerimin kafiyesiz şiirini, bazıları her harfin ayak ucuna bıraktığım
gözyaşlarımı görür. Görür di mi?
Ben bu inançla yazıyorum;
birileri beni mutlaka görecek!
Gözlerin nasıl sahi? Eskiden
geceleri göremezdin. Aslında görürdün ya, sadece kalbinle. Şimdi nasıl? Yoksa
hem gözlerin, hem de kalbin mi kör oldu?
DEVAM EDECEK
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder