ERKEN BAHAR

Kalbimin odacıklarında erken bahar var. Kış güneşi bile olsa, ışıklar içimi şenlendiriyor. Belki de ilk kez hayatın kendisine aşık oluyorum.  Geleceğimi planlıyor, önümdeki günlerin sevincine bulanıyorum. Yanımda kimler olur bilmiyorum. Tabii tahminlerim var. Mesela Burhan Bey olur, Süper Prenses illa ki olur. Ahiretliğim, Prusya Kralı ve Külkedisi de olur. İtiş kakış yaşarız. Belki baş başa, belki çoğalmış olarak!

 

Olmuş olanın, aslında en hayırlı olduğunu bilmek ne keyifli bir hafiflikmiş! Neden onca sap saman yenmişiz ki ?

 

Son zamanlarda sık sık ölümü düşünüyorum. Öldüğümü, iyi ve kötü sandığım herkesin burada kaldığını ve benim gittiğimi. Nemli toprağı ve karanlığı hissediyorum, kaskatı bir bedende sıkışıp kalan yüzlerce yarım duygu ve düşünceyi anlamaya çalışıyorum. Öylece kımıltısız duruyorum yatakta. Ölüm provası yapıyorum kendimce. Sonra sabah oluyor ve küçük ölümden uyanıp yeni bir güne başlıyorum. Şükrediyorum. Bir sabah daha uyandığım için!

 

Sonra, hiçbir olaya ve duyguya hakkı olandan fazlasını yüklemeden eskiye göre çok ama çok daha hafif yaşıyorum. Kızgınlıklarıma çoğu zaman gülüyorum. Küslüklerime, kayıplarıma öyle yabancıyım ki. Gönlüm artık kırık da değil, kırpık da. Belki ilk kez ölümün farkındalığında hayatı seviyorum. Sonsuz olanla, geçici olan arasındaki çizgide kaybolmadan yürüyebilmeyi deniyorum. İp cambazı gibi oldum ben; ölümün gözlerine bakarak, hayatı sımsıkı kucaklıyorum!

 

Erken bahar var içimde.