Eve donüs zamani yaklasti. Elbette geri donmem gerektigini biliyordum ama biraz erken oldu sanki... Burada normal hayata karisamadan bitti bana ayrilan süre. Oysa daha hic bir cafede kitap okumadim. Cikip sabah yuruyusu yapmadim. Yemek pisirmedim. Yine de bana ayrilan sure bitti!
Hayatima uzaktan baktigim ve ardimda biraktiklarimi bir an icin bile diusunmedigim su on gunde nedense evimle ilgili gözumde canlanan tek sey cadde ile bizim sokagin kesistigi nokta oldu. Acaba neden? Ve bir kez daha anladim ki orada yani Istanbul'da yasamamin sebebi annem, kardesim ve Cahil Periler. Onlar yanimda olsa Mars bile bana ev!
Super Prenses'le yasamak guzeldi. Benter manyakliklarimiz ve kendimize has manyakliklarimiz bence gayet uyumluydu. Onunla 2012 'de muthis bir maceraya daha karar verdik ama bu defa uslu durmayacagiz!
Burada kaldigim surede anladim ki, uzak yerlerde insan daha kolay kendini yakaliyor. Hayatima ve gundelik telasima buradan baktigimda icinde hic "ben" yokum sanki. Oysa icinde benim olmadigim ve bana ait bir hayat olabilir mi? Olamaz gibi ama var.
2012 icin dilegim bu aslinda icinde, disinda ve tam ortasinda "ben" olan bir hayat!
2 yorum:
ne güzel..oraya kendini bulmaya gitmiştin, şimdi kendine dönüyorsun yine....böyle geziler harika oluyor çünkü işlerden, sorumluluklardan arınıp, alışık olmadığın bir diyara düşüveriyosun....ne garip ne "benle" ne de "bensiz" olmayan bir hayattayız. önemli olan hangi "benleri" çıkaracağımız hayattan... o zaman dünya cennet olacak işte.
:)
Yorum Gönder