Bir açılıp, bir kapanan, zaman zaman rüzgarı yüzüme vuran ve bazen ışığı tam kalbime sızan o kapıya inancımı tamamlayan bir adam olmuştu. Ezelden tanışılan bir dost. Kapının eşiğine bir kitap bıraktı. Kitabı, her gece, aralanmış kapının azıcık daha içine doğru ittim. Ne mi oldu, kapı artık hep aralık! Açılması sadece an meselesi.
Bazen bunun için yeterince teşekkür etmediğim hissine kapılıyorum. Sonra diyorum ki, ne anlamı var kelimelerin o zaten bilmiyor mu ne yaşadığımı..
Hayatı değiştiren her zaman çok büyük olaylar değil, bazen aksine ufacık bir dokunuş.
Huu
2 yorum:
:)) ve güneş de hep uyanmaya hazır çiçekleri uyandırır hocam. Onun da, suyun da, havanın da işi bu olsa gerek:) Ruhu insanı dokunuşa açık olana, açık kalmışa ne mutlu:))
:)
Yorum Gönder