TEŞHİR

Çocukken pek kibirliydim. Biraz küstah, biraz ukala hatta. Yine de severdi insanlar beni. İnanılmaz şirin çillerim ve altın buklelerim etrafımda her daim bir hayran çemberi yaratırdı. Neydi sevdikleri? Hiç bilemedim.. Ama kesinlikle saçlarım onları büyülüyordu. Benim aynaya baktığımda göremediğim bir sıcaklık, çekici bir ateş seziyorlardı sanki.. Ben bunu ancak şimdi anlıyorum. Kırmızı sıcak bir renk. Turuncu da öyle. Bu yüzden seviyorlardı beni. Çok yaklaştıklarında yakacağını tahmin ettikleri bir ateşte ısınma arzusuydu o sevgi. Kimi bana hükmetmeye, kontrol altına almaya çalıştı. Kimi hiç korkmayarak korlarımda yürüdü. Ben hiç anlamadım. Uyuyordum.

Şimdilerde saçımın renginin çocuklar üzerindeki etkisini görüyorum. Saçım, turuncu çoraplarım ve hayvancıklı patiklerimle öte alemlerden gelmiş gibiyim onlar için. Komik, renkli, kocaman bir kadın.

Bugün yaptığım dersler eğer kameradan izlenmişse - ki izlenmiş, bekçi bana sırıtarak iyi akşamlar dediğinde biraz utandım:))- manyak kadın demiştir. Desinler. Bayılıyorum manyak kadın olmaya. Teşhirci olduğumu sanarlar diye yıllarca bedenimi, sesimi, ruhumu ve hatta saçımın güzelliğini sakladım da ne oldu? Hiiiçççç. Şimdi teşhirci olmak hoşuma gidiyor. Özellikle neşemi, sevincimi deliler gibi ve bütün bedenimi kullanarak göstermek çok hoşuma gidiyor. Yemeğin ortasında dostumu yanaklarından şap diye öpmek, çocuklarla zıp zıp zıplamak ve eve gelince "bu fasülye yedi buçuk liraaa...." diye şarkı söylemek şahane yahu!

Yemişim ciddi olmayı.

Bakınız derste bugün neler yaptık:

Önce timüs bezinin vücudumuzun "radyosu" olduğunu hayal ederek oradan mikroplara mesaj yolladık: "lütfen bedenimden gidin!" Böylece bağışıklık sistemimizi güçlendirdik.

Sonra kalan mikropları üzerimizden silkeledik. Bunu yaparken kan dolaşımımız canlandı.

Ve en sonunda da "kaç mikrop kaç dansı" yaptık! Ki neşeli insan hastalanmaz:))

Şimdi mi baygınım, mutluyum, teşhircinin Allahıyım!!!