MIND THE GAP

Dün akşam aptal kutusunu sallayıp sallayıp, içinde az aptal bişi bulamadığımda aklıma, Burhan'ın bıraktığı dvd yığını geldi! Burhan olmasa benim sinema kültürüm sıfır!

İçlerinden bir tane seçtim, bakalım ne çıkmış bahtıma diyerek başladım seyretmeye. Fena değildi; olgun kadın, genç delikanlı hikayesini yüzüncü defa işlemişler ama buna bir lezbiyen teyze eklenince, az şekerli tatlıya pudra şekeri serpmek gibi yenilebilir, pardon izlenebilir hale gelmiş hikaye.

Neyse, konu film değil aslında, sadece filmde geçen ve benim çok sevdiğim bir cümle: MIND THE GAP! Birara sıyırır, dövme yaptırırsam sanırım bu cümleyi yazdırmak isteyebilirim. Zira ne doğa, ne de ruhlarımız boşlukla başa çıkamıyor. Doldurmadan huzura eremiyoruz. Bu yüzden değil mi ajandalar dolusu koşuşturmak? Bu yüzden değil mi tokken yemek yemek? Bize bunu hatırlatacak, hatta haince bundan beslenecek insanlardan kaçmak? Tahammülsüzlükten; insanın içindeki ve etrafındaki boş alanlara tahammül edemeyişinden. O deli gibi kitap okumalar, okuduğumuzu evrenin sırrı gibi allaya pullaya anlatmalar... Her huzursuzluğun sonu olacakmışcasına beklediğimiz tatiller... Hepsi boşluğa düşmanlığımızdan gayrı ne ki?

Okuduğum kitaplardan birinde amca şöyle diyor özetle: "günü rüya gibi yaşa". Uyandığın anda aslında uyanmadığını ve rüyanın sürmekte olduğunu söyle kendine ve gün boyunca bunu her adımında yap. Mesela mutfağa girdiğinde, aslında gerçekten mutfakta olmadığını, çay içtiğinde aslında hala rüyanın içinde olduğunu söyle.. Bunu hiç kesmeden sürdür... O zaman canını sıkan birşey de bir gün evvelki kadar sıkamayacak, çünkü rüyadasın! Ama buna karşılık delice sevineceğin birşey karşısında da hala rüyadasın!"

Bu egzersiz Süper Prenses'in "suyun içine uyanmak" egzersizine çok benziyor. Neredeyse aynısı di mi? Ama acaba boşluğu görmezden gelmeye yeter mi?

Sanmam, o zaman MIND THE GAP PLEASE derim ben kendime yüksek sesle!