İŞTE BU YÜZDEN..

Bazı kadınlar var tanıdığım annelikleri ve öğretmenlikleri tamamen aksesuar. Tıpkı kocaları ve mücevherleri gibi. Gözüm onlara hala alışamadı ne yazık ki... Fakat onlara alışamayan gözüm, onların çocuklarına takıldı kaldı. Bu da benim dersim hayatta; gül koklayabilmek için dikenler arasında, etimi yırta yırta yürümek!

Bazen, durmadan benimle çingene pazarlığı yapıp, utanmama sebep olan okul yöneticilerine, çok bilmiş ebeveynlere nasıl katlanıyorum ve gelecekte nasıl katlanacağım diye düşünürken, kendimi sıkışmış buluyorum. Sonra ard arda öyle güzel iki ders yapıyorum ki sevinçten çığlık atasım geliyor. Zira hiçbir duygu bu hissettiğim şeye yakın değil. Belki Nazmi Hocamın bazı dersleri ya da rüzgarla dolu bir yelkenliye dümen tutmak? Ama bu kadar işte.

Bugün ders bitiminde Efe isminde bir erkek çocuk merdivenlerden inerken kocaman gözlerini bana dikmiş dikkatli dikkatli baktı. Zaten ders boyunca çok dikkatli ve keyifliydi. Başını okşadım ve "dikkat et inerken lütfen" dedim. O da elimi tutup "siz de dikkat edin öğretmenim" dedi. Bu yetmez gibi Elif Su isminde mini minnacık bir kız çocuğu ders bitmiş, tam ben okulun kapısından çıkarken aynen şöyle söyledi: "sizi sevdim, sık sık görüşmek isterim!"* İnanabiliyor musunuz? Küçük hanım sık sık görüşmek istedi. Ayrıca Zeynep, benden elbisesi için özür diledi. Bugün bir arkadaşlarının doğumgünü olduğu için öyle giyinmiş. Haftaya "daha güzel" giyinecekmiş. Yani kıyafetinin yoga yapmaya uygun olmadığının farkında!

İşte bu anlattığım bir kaç cümle ve onlarcası için katlanıyorum gazoz parasına ders vermeye... Ama o kadar güzel projeler olacak ki bu sonbaharda, tanıdığım bütün çocukları harikalar diyarına götüreceğim :) Bu da benim şansım hayatta!

* Biz yetişkinler neden bu kadar rahat ve lafı evirip çevirmeden derdimizi, duygularımızı ve isteklerimizi anlatamıyoruz?