Babam ölürken çok küçüktüm. Artık babamdan bahsedebildiğime seviniyorum çünkü eskiden onun hakkında hiç konuşamaz, hatta yazamazdım. Hele hastalığının son günleri, düşünmek bile ciğerimi parçalardı. Ama artık büyüdüm. Beni terk etmediğini biliyorum. Özlemek derseniz, bilemedim. Babamı elbette özlüyorum ama hatıralarımız o kadar uzaklaştı ki, galiba yokluğundan eksikleniyorum demek daha doğru.
Şimdilerde dayım hasta. Dikkatim, duam ve bugüne kadar biriktirdiğim varım yoğum onda. Zor bir süreç ve an be an yaşayanların arasından eksilişini izlemek hiç kolay değil. Ölüm bin kez bile kapımızı çalmış olsa, her gelişinde başka bir surette.. O yüzden her gidiş, beni ilk terk edilişime savuruyor.
Dayım toparlanıyor, ben dağılıyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder