Teyzemle birlikte, Nisan'da evlenecek kuzenimin İstanbul'da yaşayacağı evi görmeye gidiyoruz. Kocaman kule gibi bir apartman. Sarıyer taraflarıymış orası ama aslında başka bir ülke gibi. Apartmanın arka bahçesine dolanıp bağımsız bir daire kapısından içeri süzülüyoruz. Sanki apartman görevlisinin yaşadığı, tavanı alçak yerlerden burası. Kapıdan girer girmez bir iki kişilik yatak var. İçimden "ne ilginç, hemen odaya girdik" diyorum. Yatağın yanında çimenlere bakan bir pencere görüp azıcık rahatlıyorum. O kule gibi apartmanda bu pencere şans!
Diğer oda da minicik. Yan komşumuz sensin! Nedense teyzemle senin evine de giriyoruz. Orada yaşadığını öğrenince kuzen İstanbul'a dönene kadar sana komşu olmayı planlıyorum. Evinde az eşya var. Ailen yanında yok. Ama sormuyorum nerede olduklarını. Tahta bir zırh var köşede. İçimden "sana da olsa olsa bu yakışır!" diyorum. Öfkem ve kırgınlığım yerli yerinde...
Çıkyoruz evinden. Sen arkamızdan geliyor ve terliğime basıyorsun. Her bastığında sendeliyorum ama ne duruyorum, ne de dönüp ardıma bakıyorum. Sendeleye sendeleye uzaklaşıyorum senden...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder