GÜNLER GÜNLERE, AYLAR AYLARA..

Victor'a* bakıyorum, hiç kımıldamıyor. Sanki nefes almıyor. Bir fotoğraf gibi, donmuş gibi. Hiç bir hareket yok. Ses yok, dans yok.. Durmuş. Yanılıyor olabilir miyim diye dikkatlice bakıyorum ama gerçekten durmuş. Hiç kımıldamıyor.

Benim kardeşim ağaçları çok sever. Kaç tanesinin adını bilir, kaç kere bir ağacın gövdesine sarılmıştır, altına oturup sırtını yaslamıştır emin değilim. Bildiğim ağaçları çocukluğundan bu yana sever. Ben nasıl denizi seversem, o da karadaki bu görkemli canlıları sever. Bazen onunla hayatın iki ucunu tutuyormuşuz gibi hissediyorum. Ortamızda oyunlar, oyuncaklar ve uzun bir ortak geçmiş... Günler günlere, aylar aylara, hayat ölüme karıştığında bile beni en bilinmez yönlerimle tanıyan tek insanı kardeşimi düşündüm bu sabah. Kardeşimin ağaç sevgisini, sevgiyle ilişkisini. Sadece düşündüm işte...