SERVET -II-

Günaydın, 

Selma sende burada olduğuna göre artık hani şu maddeden vazgeçişlerimle geldiğim ve/veya gelemediğim yerden bahsedebilirim.

Bu arada başlamadan söyleyeyim, kestaneler efsaneydi. Son yıllarda pek çok yiyecek o kadar yavanlaştı ki, kestane gibi kestane yemeyi özlemişim. Ay bi dakika, bi de kahvemi yapayım da öyle başlayayım yazmaya:) Unutmadan fincana yeterli övgüyü yapmadım. Sana, yani yazdıklarımda fağfuri* keşfimden bahsetmedim değil mi? Etmedim, ama sen bana tam olarak bu tanıma giren bir fincan yolladın! Demek ki sahiden etkileşime girdiğim herşey bana doğru geliyor, dilemesem bile... Tekrar teşekkür ederim inceliğine.

Konumuza dönersek, bilirsiniz, dışarıdaki oyunun kuralları aşağı yukarı bellidir. Elbette yaşanılan coğrafyaya ve sınıfınıza göre değişir ancak azıcık gözlem ve sizden daha  tecrübeli bir rehberle olması gerekeni hızlıca kavrarsınız. Takdir edersiniz ki ortalama zekanın üzerindeyseniz şansınızı arttıracaktır.

Ben kural severim. Ama kurallar sırf biri öyle istedi diye keyfe keder ise uymakta isteksizimdir. Bütünü kollayan kurallaradır eyvallahım.

Madde dünyasında ne yazık ki bütünü düşünen yok. Koca okyanusta herkes kendi gemisinin kaptanı. Herşeyi kaybetmenin tek bir dev dalgaya baktığını o kadar unutmuşlar ki, gözüm onlara ilişince sadece kederleniyorum.

Yazdıklarım yaşadıklarımdan bana kalanlardır, çünkü babam öldüğünde zengin bir adamdı. Doğum gününden birkaç gün evvel öldü. Tam kırk bir yaşındaydı. Dolu dolu yaşanmış bir hayat bıraktı ardında. İçime ektiği tohumların filizlendiğini hiç göremedi.  Dolayısıyla onun tarafından suyu gübresi verilen bir bahçem de hiç olamadı. Hayattaki savruluşumun sebebi olsa olsa bahçıvansız kalan çiçeklerimdir diye düşünüyorum. 

Zor bir adamdı. Başarılı. Entellektüel. Sosyal. Yalnız. Bize karşı hepr zaman komik, hep cömert. Anneme çok aşıktı. Anneme hepimiz aşıktık. Bir defa bile içindeki boşluğu sevgimizle dolduramamış olsak da her birimiz umutsuzca sevdik onu. 

Merhametli bir evde büyüdüm. Para ve marka değil, güzellik ve estetik konuşulan bir evde. Sahip olduğumuz herşeyin göz açıp kapayana kadar elimizden yitip gidebileceğini de büyüdüğüm evde öğrendim. Buna çok sevdiklerimiz de dahildi...

Herşeyi versem babamı alsam dediğimde o kadar havada kalmıştı ki kelimelerim, uzun yıllar paranın işe yaradığına kimse inandıramadı beni. Ancak son yıllarda birilerine yardım etmek istediğimde hissettim  şu; maddeyi bu kadar reddetmek, manaya yolculuğunda da tökezletiyor insanı. Denge lazım. Hayatta, dışarıda, içeride ince ince ayar yapmalıyız. Tılsım buydu.

Maddeye yenilmemek takdir edilesiydi, eyvallah ama onu hiçe saymak gerçekçi değildi. Ters tarafa giderken inatçı değil, kabulde olmalıydım. Aborjin gibi! Ben bunu atlamışım.

Ömrümün neredeyse tamamı biriktirerek geçti. Yazdıklarımı, duygularımı, sevdiğim anları, hatta en zor anılarımı, koleksiyon yaptığım objeleri.... Bilgiyi. Deneyimi. Hep az geldi. Yetersiz. Eksik. Ne yapsam, nasıl yapsam bir türlü tam olmuyordum. Ben kendimi tamamlayamıyor, eksikliklerime o kadar fazla takılıyordum, düşünmekten beynim yanıyor, yaşayamıyordum. 

Mesnevi okunmalıydı. Divan-ı Kebir, Maktıkut-Tayr.... hayat kısaydı, öğrenilecek çok şey vardı. Sahi mi? Yürü be! 

Ben hep yolu dolandırıp durdum. O kadar uzun süre bavul hazırladım ki, kapıdan çıkarken nereye gideceğimi unuttum! Termosu koy, mayoyu koy, ama belki soğuk olur çorap da koy derken mevsimler, yıllar aktı gitti. Meğer tek ihtiyacım varmış, ben!

Devam edeceğim....

*Avrupa sanatında bu işlere Blue Blanc deniyor ve oldum olası bayılırım. Ancak bizim coğrafyadaki adı daha ritimli değil mi?