Gidecek yer, saklanacak his, mutluluk verecek tek bir cümle kalmadı. İçinde bulunduğumuz yüzyıl, topsuz tüfeksiz saldıran, acımasız bir o. çocuğu çıktı! Zaten hepimiz maskeliyorduk ruhlarımızı, şimdi yüzümüze de maske takar olduk.
Buradan nasıl geçilir hiçbir fikrim, hissim veya önerim yok. Zamanın bir yerinde mıhlanıp kalmış, dipsiz bir sığınakta halüsinasyonlar, hologramlar içinde bırakılmış, hatta gezegende tek başıma kalmış gibi hissediyorum. Ben kendimi hala Dünya'da zannediyorum ama belki de bir kapsüle konup çoktan uzaya fırlatıldım! Kim bilir...
Üretimden uzak, hayalsiz, duasız, akılsız ve de fikirsiz bir ömür nasıl geçer hiç bilmiyorum.
Bilene de inanmıyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder