BİROL KUTADGU

Ölüm böyle birşey; hayat boyu susup, orada olmadığına seni inandıran, sadece bir kez konuşan ve konuştuğunda karşısındakileri lal eden, nefes kesen bilinmezlik.

Hakkında sohbet edilebileceğimiz bir şey değil,  ardına düşülüp hesap sorulamayacak kadar da hızlı. Alacağını alıp, çabucak kaybolan bir hergele daha çok.

Bugün de almış birini. Üstelik çocukluğumdan birini. Son zamanlarda bunu hep yapıyor. Ben hazır mıyım, değil miyim bakmadan en sevdiğim amcaları, teyzeleri yanına kattığı gibi boşluğa karışıyor. Dur bi ziyaret edeyim, son defa göreyim demeye fırsat bulamadan  ardında kalıyorum.

Birol Amca benim için ilkokul demektir. Ayları ve mevsimleri onun yaptığı bir tabloyla öğrendik biz. Bir çocuk ve elinde oniki balon vardı. Düşünsenize, kaç çocuğa kısmet olur Birol Kutadgu resminden ayları öğrenmek? Çok şanslıydık. Sıra arkadaşım İmbat, ayları öğrenme işi tamamlanınca, öğretmenin panodan çıkarttığı resmi istememişti, "bizde çok var, senin olsun" dediğinde havalara uçmuştum.

 

Kimbilir hangi taşınmada kayboldu aylar... İmbat.. Çocukluk..Yıllar...

Aylar, yıllar, insanlar hangi ara bilinmeze karışıyor anlayamıyorum. Vedanın ve bırakılmanın hiçbir türlüsüyle barışamıyorum. İçimdeki çocuk hala cenaze sevmiyor. Beden büyüyor, insan koca kadın oluyor da, bir ölüm haberiyle ruh, doksan derecede yıkanmış yün kazak gibi mini minnacık oluyor. Ezilip büzülüp dokuz yaşında kala kalıyor çamaşır sepetinde.

Birol Kutadgu güzel bir insan, başarılı bir ressamdı. Gördüğüm, tanıdığım en yakışıklı amcalardandı. Umarım gittiği yerde huzur bulur ruhu. Zaten son yıllarda Geriş Köyü'nde insanlardan uzak yaşıyordu. Dilerim son nefesinde  kendine yakin olmuştur. Tüm hassas ruhlar gibi çok özeldi.

Değerli ailesine sabırlar dilerim...