KALP TATİLİ BAŞLADI

Bu pencerenin önünde yazı yazmayı o kadar uzun bir zaman hayal ettim ki, şimdi kahvem yanımda, klavyenin önüne oturdum ve baharın daha da güzelleştirdiği manzarama bakıyorum, gerçekten burada olduğuma yavaş yavaş inanıyorum. 

Süper Prenses henüz uyanmadı. Evde mutlak bir sessizlik var. Geleli kırk sekiz saat bile olmadı ama yavaş yavaş omuzlarımın gevşediğini hissediyorum. Dişlerim mi? şimdilik hala sıkıyorum... Sanırım birazcık daha gün geçmesi lazım.

Evlerin güzelliği, sokakların temizliği, insanların kendi halinde takılan havası kendimi özgür hissetmemi sağlıyor. Burada gördüğüm ve hoşuma giden şeyleri "hayal dosyama" not ediyorum. Bir ömür istediğim köy evi bana hiç olmadığı kadar yakınken, aslında ben de ona hiç olmadığım kadar yakınım. Yeni bir dönem için hazırım. Sadece bacağımda ve boğazımda bir ağrı var. Gırtlağımın sol tarafında biriken söyleyemediklerimle, sol bacağımın içinde sabırsızlanan, şu ana dek atamadığım adımların sancıları bunlar. Korkak Elvan'dan kalan kırıntılar. Az sonra pencereyi açıp, Stuttgart'ın kuşlarına atacağım kırıntılar....

Geçenlerde tanıştığım çok tatlı bir kadın bana kalbini duyamadığını, bu yüzden başka bir ülkedeki iş teklifini kabul ettiğini söyledi. Sevindim. Demek ki pek çok insan kendi kalbinin peşine düşmüştü. Yalnız değildim. Ne güzel!

Sanırım ben de bu tatile kalbimin sesini duymaya geldim. Susturup, kötürüm ettiğim kalbimle barışmaya, ona istediğini söylemesi için alan yaratmaya geldim. Dış sesler azaldıkça, içimdeki mırıltıların bir Taksim direnişine dönmesini umut ediyorum. 

Az sonra Süper Prenses uyanacak. Kahvaltımızı yapıp, çim suyumuzu içip trene atlayacağız. Kırk dakikalık bir yolculukla uzun zamandır görmek istediğim yerlerden birine doğru yola çıkacağız. Bu güzel sabah ve aldığım her nefes için hayata teşekkür ederim...

Akşama, olmadı yarın sabah görüşürüz:) Size uzun süredir yazmadığım seyahat yazılarından birini yazayım istiyorum. Özellikle guguk kuşu için bir sabah okuması olsun:)