Ama şikayet etmiyorum. Kendim ettim kendim buldum. Üstelik değdi. Hem Elton, hem de yeni sınıflarımın performansı bu yorgunluğa değdi. Tek alışamadığım şey yeni evimizin gürültüsü... Bu mahallede hayat benden evvel başlıyor, oysa diğer tarafta bütün kapıcılardan erken uyanmanın sessizliği var idi... Balkona çıkıp, elime bir kahve aldığımda bir kaç kumru sesinden başka ses olmazdı. Oysa bu evin balkonunda saat 6.00 da bile nefes almaya imkan yok! Zombi mahallesi mübarek! Uyusanıza yaw!Uzun, huzurlu bir sessizliğe ihtiyacım var. Bazen Bodrum günlerimi özlüyorum. Yani sadece sessizliği, zira huzursuz bir sessizlikti oradaki. Hatta ıssızlık... Elbette özlediğim bu değil.
Şöyle bir model rica ediyorum sevgili tanrım, Bodrum-Londra ve İstanbul arası bir hayat! Mümkünse sen bana ondan ver:)) Baksana yazı yazamayacak kadar bitkinim....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder