SAMRA

Samra öğrencilerimden biri. Belki de yogayı en sevmeyeni. Samra ,derse benim için geliyor. Bunu ilk günden beri biliyorum. Üstelik bu sadece Samra ile ilgili bir durum değil. Çocuklar dersime tek bir sebeple gelmiyorlar. Bazıları oyun oynamak, bazıları yoga yapıp, dinlenmenin, gevşemenin tadını çıkartmak için gelse de, yogayı zerre kadar umursamayıp, yalnızca bana yakın durmaya gelenler var. Onların yüzünde beni gördükleri an, öyle bir ışık ve gülücük dolaşıyor ki, işte o an dünyaya bedel. Hani Murathan "iyi öpüşen bir sevgili dünyanın yarısı demektir" diyor ya, gözleri gülen bir çocuk da öbür yarısı!

Samra, sessiz, bebek dilini henüz bırakmamış ve asil ruhlu bir çocuk. Cici bici elbiseleri, ipek saçlarıyla her kadının rüyalarına girecek kadar cici bir kız çocuğu. İletişim kurmakta, sevgisini dile getirmekte çok acemi. Sanki onu durduran bir freni ama diğer yandan da kabına sığmayan bir enerjisi var. Minicik elleriyle, sanki arkadaşımmış gibi yanağımdan makas alması, dinlenmek için uzandığımızda ellerimin altında huzur içinde gülümseyişiyle en sevdiğim öğrencilerimden biri Samra. Gerçi klasik olacak ya, ben hepsini seviyorum. Fakat bazıları, derimin altına sızmak, kalbime sokulmak için öyle yanaşıyorlar ki, kayıtsız kalmak imkansız!

Samra bugün bir resim yapmış benim için. Tam derse başlamak üzere matlarımıza geçtiğimizde rulo haline getirilip sarı bir bantla yapıştırılmış resmini matımın ucuna bırakıp yerine geçti. Bir şey söylemedi. Açtığımda ve ona teşekkür ettiğimde öyle güzel güldü ki, bu kadarına kelime yetmez.

Bir ağaç gibi çizmiş beni, noel ağacı gibi. Başım, mor tokalarım ve ayaklarım var. Ama bedenim yok. Bir ağacım Samra'nın resminde. Üstelik yapraksız, sadece dalları olan ve sarı bir ışık yayan, koskocaman bir ağaç. Başımın yakınında iki mavi bulut ve yerde iki güzel çiçek... Yüzüm gülüyor. Resim gülüyor. Bu yolculuk içimi açıyor!