SAPANCA'DA SİS VE KAR VAR BU SABAH

JoA'nın, elinin tersiyle masasının üzerinde ne var ne yoksa temizlemek istediğini anlatan, öfke nöbetinden ziyade çaresizlik ve yorgunluk krizine benzeyen ruh hali nedense çok tanıdık geldi.

Ben henüz eşyalara zarar verme aşamasında değilim ama zaman zaman bunu şiddetle istediğimi de inkar etmiyorum. Bazen salondaki kristalleri tek tek balkondan aşağıya yolladığımı hayal ediyorum. O görüntü bile epeyce iyi geliyor. Deli falan da değilim. Tescilli deli olan dünya tatlısı bir şair arkadaşım "o çizgiyi geçtiğin an zaten sormazsın ki deli miyim diye" demişti. Aşk gibi işte, gerçekten aşık olsam, olsaydım sorar mıydım kendime acaba diye? Ya da gerçekten aşık olsaydı bu kadar matematik yapar mıydı benim duygularım ve hayatının geri kalanının garantide olması üzerine? Bu kadar bocalar mıydı ben ve diğer her şey ve herkes arasında? Neyse konu aşk değil bu sabah, hayata dair karışık duygular... Bizi uyutmayan, düğüm düğüm içimizi kilitleyen duygu ve düşünceler... Düşüncelerim.

Sapanca'da uyanmak ve uyandığımda bütün gölü ve dağları kaplayan sisle karşılaşmak içimi ürpertti. Yatağa döndüm ve yorganın altına saklandım. Saat daha 6 bile olmamıştı. Neden kalkacaktım ki? Oysa Pazar günü yapacağım Eyüp, Fener & Balat rotasını tekrar etmem gerekiyordu. Derginin yazısı yetişmeliydi ve kartvizitlerim için Hakan'ın beklediği resmi tarayıp göndermeliydim vs vs vs. Ama 8'e kadar saklandım. Abuk subuk rüyalarla, uyanık olmak arasında çırpınmaktan sıkılınca da kalktım.

Bazen hayatı bildik anlamda yani öğretilen düzende yoluna sokmaya çalışmak çok yorucu geliyor. Oysa tam tersini başardığımda, daha verimli çalıştığımı, daha mutlu hissettiğimi de gayet iyi biliyorum. Bu yüzden Londra günlerimi özlüyorum. Bu yüzden Külkedisi ile yaşarken yakaladığımız rutinde çok iyi hissetmiştim. Ve yine bu yüzden Yalıkavak'da kızlarla yatıp yuvarlana geçirdiğim bir hafta acayip iyi gelmişti... Sanırım Momo'yu bu kadar sevmemin altında yatan sebep de bu; içini dinleyerek yaşama anları.

İnsanın kendisi için doğru olanı sezmesi ama onu hayata geçirecek gücü toparlamakta zorlanması inanılmaz bir çelişki. Beynimi ikna etmekle harcadığım zaman beni bir yere götürmedi. Geldiğim nokta ortada işte. Hala da başarısızım kendimi ifade etmekte. Momo'nun çöpçü arkadaşı gibi yapmak lazım hayatta; bir süpürge, bir nefes..... Yoksa soluk soluğa yığılıp kalcağız bir köşede.

İnsan, neye ihtiyacı varsa onu öğretirmiş diğerlerine, ya da neyi öğrenmeye ihtiyacı varsa bazen tam zıddı ile gelirmiş ders hayatta. Şimdi İstanbul'u anlatıyorum insanlara. Ben ne kadar biliyorum diye sorarsanız, sadece öğrenciyim. Hevesli, heyecanlı bir öğrenci. Ve çocuklara yoga yaptırıyorum. Daha çok yeniyim bu işte. Fakat onlarla oynarken, hoplayıp zıplarken yüreğimdeki düğümlerin çözüleceğine ve gün gelip aklımı kullanmadan sadece kalbimle yaşayabileceğime inanıyorum. Beni hayatta tutan sağı solu kırıp geçirmemi engelleyen de sadece bu inanç. Bir gün yeniden en saf halime yaklaşabilmek...

Bu sabah sisten neden bu kadar korktuğumu düşündüm. Dalışı bırakma sebebim geldi aklıma. Belirsizliğe dayanamıyorum. Belirsizlik üzerine aklımın yazdığı senaryolarla kalbimin devre dışı kaldığı durumlara dayanamıyorum. Hala teslimiyetin T'sindeyim!

Sapanca'daki sis dağılınca gördüğüm kar manzarası gibi bir sabah içimdeki saf ve gerçek duyguları görmeyi umuyorum: Aslında kimi sevdiğimi, kim olduğumu, nereye gitmek istediğimi, gerçek dileklerimi...

Şimdi Kerubim için çalışmam lazım.