GİDELİM.

Bırakıp gitmek. Sonsuza kadar kalmak isterken gitmeyi düşlemek... İlk kez olmuyor. Sana da ilk kez olmuyor... Olmasını istediklerimizi olduramamış, çoğu zaman ne istediğimizi anlamadan, istememiz gerekenler listesiyle yaşarken, buz pistindeki yarışçılar gibiyiz. Son sürat gidiyoruz... Acele mi, yoksa ecele mi belli değil...

Dün ders ne kadar iyiydi değil mi? Sanki zaman durmuştu, sanki sadece kollarımın ve bacaklarımın aldığı haz vardı evrende. Esnemenin ve yeniden zorlanmanın bağlarımda yarattığı hafif acı ve zevk arasında gidip gelmek günün tüm karmaşasını sildi süpürdü. Oysa çok değil iki saat evvel söylediklerimi duymamakta ısrar eden birine laf anlatıyordum, daha doğrusu anlatamıyordum. İçimden telefonu fırlatıp atmak geldi ama yapamadım. Sonra asıl istediğimin kendimi fırlatıp atmak olduğunu gördüm. Sence ölüm böyle bir şey mi? Artık eskidiğinde bedeni fırlatıp atmak ve uçup gitmek. Bence böyle.

Meditasyonda kendime kiminle yaşlanmak istediğimi sordum, aldığım cevaba da epeyce şaşırdım. Aklımın sevdiği başkaydı, ruhumun sevdiği başka... Bedenimin sevdiği ise bambaşka. Ne garip. Ama seçtim. Kiminle yaşlanmak istediğimi seçtim. Kimin bana iyi geldiğini, kimin yanında huzur bulduğumu gördüm. Farkında mısın en zorlandığım sorulara hep sınıfta cevap buluyorum. Belki sadece orada kendim için yaşamanın, kendimi ödüllendirmenin gerçeğine varıyorum. Sadece orada tüm varlığımı uğruna yaşamaya değer buluyorum.

Sahi, biz nasıl devam edebiliyormuşuz yoga yapmazken?

Uzaklara gitsek seninle, sonra dönsek oralardan. Hatta giderken bilmesek ne zaman döneceğimizi, hatta dönüp dönmeyeceğimizi... Kocaman bir dilim alsak zamandan, onu doya doya, tadına vara vara yesek! Hayali bile güzel. Yazmasak, okumasak, konuşmasak. Ardımızda kalanları düşünmesek. Geçmişi yanımızda taşımadan sadece temiz çamaşır ve çorapla, kıçımızda bir kotla deliler gibi, meczuplar gibi gezsek... Olmaz mı? Sonra, içimiz dışımız, aklımı fikrimiz ak pak olduğunda, eğer dönersek yeniden başlayabilsek...

Plan yapalım ne olur. Beni kurtar azaptan. Ruhumu kurtar. Bütün emeklerim için daha da sevinip, daha da güçlenip çalışabilmem için "gideceğiz" de bana, "yapabiliriz " de ne olur... Yaşamak için sıra bekleyenlerden, hakkı olan hayatın kuryeyle kapısına bırakılacağını düşleyen enayilerden olmak istemiyorum. Hadi kalk, sırayı bozalım!

Elektro şok tedavisinden bahsettin ya, eğer bilsem ki yeni bir sayfa açmamı garantileyecekler, inan kabul ederdim. Delice olduğunun farkındayım, saçmaladığımı da biliyorum. Ama hayat yanımdan geçip giderken ve gözleri gözlerimde "hadi gel" diye fısıldarken, buraya mıhlanmışlığımı, geçmişi düzeltebilceğime dair saçma sapan hayallerimi başka nasıl çıkartabilirim aklımdan? Birlikte yaşlanmak istediğim adamı arayıp nasıl bu cevaba ulaştığımı anlatabilir miyim? Sence bana inanır mı? İkna olur mu? Geç mi kaldım?

Gidelim. İyisi mi gidelim biz. Beni sakın burada bırakma. Seninle konuşmak kendimle konuşmak gibi bazen. Eğer sen gidersen ne yaparım?

Biliyor musun korkmuyorum. İlaçlarımı almaya başladığımdan beri gayet güzel uyuyorum. Üşümüyorum da artık. Meğer psikolojik sandığım onca şey yalnızca demir eksikliğindenmiş! Biraz kilo aldırdı ama inan hiç umurumda değil. Hayat ne komik. Aşk sandığım şey de kendi kendime uydurduğum bir şehir efsanesinden başka bir halt değilmiş... Sadece yazdığımı oynamak istemişim, tıpkı evcilik kuran çocuklar gibi.

Uyanmak için uyumak lazımmış Dora. Seni seviyorum.