6. Gündüz İçin Hazırım, Ya Siz?

Geçen hafta Maya takviminden ve 5.geceden bahsetmiştim. Ebru ve Ajdar, yavaş yavaş anlatıyorlar bana bütün bunların ne anlama geldiğini. Anlıyor muyum orası tartışılır. Fakat denize düşen yılana sarılır misali Mayaların yakasına sıkı sıkı yapışmış vaziyetteyiz:)) Sanırım acelesi olan ve benim hızımdan memnun olmayanlar, konuyla bizzat kendileri ilgilenmek durumunda kalacaklar! Zaten böylesi muhtemelen daha iyi olur, çünkü ben kafamda bir yere oturtana kadar muhtemelen 6. geceye geçeceğiz!

Kısaca özetlersek konunun özü şudur: önümüzdeki 365 gün hayatla ilgili bir önceki 365 gün ne ektiysek onu biçeceğiz. Yaptığımız maddi ve manevi yatırımların, seçimlerin meyvalarını toplamaya başlayacağız. Yaratıcılık artacak, gelişmeler hızlanacak ve karamsarlık az da olsa dağılacak. Daha fazla aşk, iş, para, sağlık ve huzur getireceği düşünülen bir sürece girilecek.

Ben inanıyor muyum? Evet inanıyorum. Ne zamandır hiç bir halta inanmadan yaşadım da ne oldu. Buna inanıyorum işte!

Bu sabah ailemle kahvaltı yaptıktan sonra, annemle hastaneye gittik. Şu dünyada en çok sevdiğim kadınlardan biri dün meme kanseri teşhisiyle ameliyat olmuştu. Bütün gün gözümün yaşı durmadı. Sokaklarda, markette, yemekte, yatakta çocuklar gibi durmadan ağladım. Ne zamandır bu kadar çok ağlamamıştım. Birikmiş yaşlarımı bu çok sevdiğim kadın için akıttım. Ve uzun zamandır kendimi hiç bu kadar aciz hissetmemiştim; ben küçücüktüm o, 2.01 cm. boyundaki canavar kocamandı.

Ben bu canavarın rengini, kokusunu, hızını ve nasıl bir oyun oynadığını çok erken yaşlarda öğrenmiştim. Ama onun karşısında, dokuz yaşında ne kadar çaresiz isem, şimdi de aynı derecede çaresizim. Hani ömrümden yıl istense hiç düşünmeden çıkartıp verecek kadar seviyorum bu kadını, fakat elim kolum bağlı... Neyse ki, bugün iyi görünüyordu. Bir gün önce yaklaşık beş saat süren bir ameliyattan çıkmış biri için iyiden de öte, harika görünüyordu. Açıkcası içim rahat etti. Benim 6. gündüzüm o saatte başladı zaten.

Meme kanseri hakkında hiç bir fikrim yok. Hayatında yalnızca bir kez ultrason çektirmiş biri olarak nasıl bir tehlike içinde olduğumuzu ancak dün anlayabildim. Bu konuda öğrendikçe blogda mutlaka yazacağım. Sanırım zaman zaman içiniz bayılacak, özellikle erkekler isyan edecek ama bu gerçekten umurumda değil.

Gelelim benim 5. gecemin gidişine. Hastane dönüşü pek sanat sever bir muhteremle kahve içip, beğendiğim ressamların piyasasını öğrendim. O, yere göğe sığdıramadığım isimlerin düşündüğüm kadar yüksek fiyatlı olmadığını duymak acayip hoşuma gitti. Tabii beş kuruş param yok diye muhtemelen uzunca bir süre daha sadece hayal etmek zorunda kalacağım gerçeği aynı derecede zevkli değildi! Yine de iyi bir görüşmeydi. Bu pek muhterem arkadaşımızı postalar postalamaz kızlarla buluşmak için evden çıktım.

Elmalı kurabiyeleri almış, sakin sakin yürürken, birden aklıma bir kaç satır geldi. Tam o anda P. Özer'in neden "defter taşı!" diye ısrar ettiğini anladım. Çünkü aklıma gelen satırları ne sms ile ilgili şahsa yollayabilirdim, ne de telefon açıp söyleyebilirdim. Fakat unutmamak için yazmam lazımdı. Ben de yazdım:".....................................................................................................

". Bunu yazmış olmak bile bana çok iyi geldi. Aklım devreye girmiş ve bir anlık hezeyana kapılıp telefona yapışmamı engellemişti ama bu sadece o anda hazır olmadığım içindi. Bir başka sefere bakalım beni kim durduracaktı?

Bu garip his, bu akıllara zarar itiraf 6. gündüz değildi de ne idi? Hayatımda ilk kez yürüdüğüm yol benden , ben yürüdüğüm yoldan memnunum.

Yukarıda bu gece çekilmiş bir fotoğraf var. Lütfen yarın dolunayı kaçırmayın. Sezgilerinize güvenin; akıl, ego ve kurban rolü, sadece zaman kaybına ve saçma sapan oyunlara sürüklüyor bizi...Delireceksek delirelim, yoksa hiç uyanamayacağız bu kabusdan.

Şimdiden çok aydınlık bir 365 gün diliyorum hepimize:))