Kış nicedir kapı eşiğinde, er ya da geç içeri buyur edilecek misafir. Bekliyoruz, bekliyor. Bu sene sadece kediler değil, insanlar da aç. Onlar da en az kediler, köpekler ve kuşlar kadar çaresiz.. Dam kedileri beslemek dışında elim kolum bağlı... Kederli hissediyorum ve o ruh halini desteklememek için olağanüstü gayretteyim. Zorlanıyorum.
Rampada kayarken, aşınmış tabanına güvenen lastik pabuç gibiyim.
Kış eşikte. İnsanlar gergin. Kimse benim sevdiğim oyunu oynamayacak. Ben de onlarınkini. Bir sonraki bahara dönerken ne hissetmem gerektiğinden emin değilim. Bahar bize döner de biz hepimiz bahara döner miyiz hiç emin değilim..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder