ÇOCUKLUĞUM ÖLÜYORSA..

İnsan bir kere ölür ama çok kere gömülür...

Saçlarınızı gömerler önce; çünkü pırıltısı gider. 
Sonsuz uzunluğu, güneşten altın ışıklar çalan kibiri gider....

Gülüşünüzü gömerler; bir bir Hakka yürür sevdikleriniz. 
Kimi zamanlı, kimi zamansız terkeder.

Sonra akş ölür;  sevgili ihanet eder, 
Diri diri gömersiniz aşkı.

Hepsini tek tek, bazen bağıra çağıra, çoğu zaman koskocaman susarak yiter  de, en fazla üzen çocukluğunuzu gömmek olur.

İnsan parça parça, lokma lokma kopup giden hayatında en sıkı ona yapışmışsa da çaresiz bırakır çocukluğunu.

Erdal Amca'nın ölümü büyük bir parçasını aldı masallarımın. Dalgaları aşarak ulaştığım rüya evde Sevinç Teyze ve O yaşamıyorlar artık.. Laleli'deki konaklar, Yalıkavak'daki masallar ve kalbimden taşan yüzlerce güzel söz yok oldu...