BAKIŞ AÇISI

"İnsan, hatalar ağacıdır çokça. Yeni hatalara yer açmak için budanmazsa eğer, kendini kurutup yok edene kadar acıtır etrafındakileri… İşte ben etrafımdakini acıtan dalımı ilk kez o gün budadım....." demiş Funda Öğretmen Küçük Karabalık yazısını bitirirken. Çok etkilendim...

Sonra yazı beni aldı götürdü ve düşünmeye başladım, aslında etrafımda her zaman kötülük yok... Hatta çokça iyilik, iyi yüreklilik var. Ama aşk gibi hayat; cesur ve tembel bir adamla tanışırsın, fena halde tutulursun. Herkes seni uyarır, adam tembeldir! Oysa senin bütün dikkatin cesaretindedir. Günler, aylar, hatta bazen yıllar geçer ve bir sabah uyanırsın: sevdiğin yada bir zamanlar sevdiğin adam tembeldir! Oysa o ilk tanıdığında da tembel ve cesur bir adamdı. Sen onun tembel tarafını değil, cesur yanını görmek istemiştin. Hepsi bu!

Hayat da tastamam böyle, hatta içine koyduğumuz insanlar da... Onlar hep aynı, değişen bizim ruh halimiz, bakış açımız..

Neyse, güzel bir okulda yoga dersleri veriyorum ben. İçindeki öğretmenlerin hayalleri, kendilerine özgü özellikleri ve bu özelliklerini ortaya koyma biçimleri var. Daha da güzeli bu farklılıklardan rahtsız olmayan bir müdiresi, harika bir mutfak ve derleme toplama personeli var. Sırf bu sebeple bile şanslıyım. Bana neden başka okul istemediğimi soruyorlar. İstemiyor değilim, belki bir okulum daha olabilir. Ama inanmam lazım. Baktığım yerden gördüğüm şey beni umutlandırmalı.

Yeri gelmişken neden hayatımda biri olmadığına da cevap vereyim: baktığım şey beni umutlandırmalı!

Yeni bir yılın eşiğinde durmuş yazmayı hayal ettiğim hikayeleri, uçmayı düşündüğüm ülkeleri, başarabilirsem yıl sonu yerleşeceğim evimi düşünüyorum. Baktığım yerden olsa gerek bazen gülümsüyor, bazen zamana yenik düşer miyim diye endişeleniyorum.

Sonra aklıma Momo geliyor. Momo, Küçük Kara balık ve Küçük Prens okuduysam daha cesur olmalıyım. Zira hayata dair ne bilmem gerekiyorsa orada yazılıydı diyerek sakinleşiyorum. Gerçekten de öyle tabii  Pippi'nin hakkını da vermek lazım.

Bu yıl daha çok doğada olmak istiyorum. Stuttgart'daki ağacım gibi ulu bir ağaç bulup ona sarılmak istiyorum. Sağolsun Süper Prenses bana bir fotoğrafını yollamış... İnşallah seneye noelde ağacım ve onunla olurum.

Söylemek istediğim çok şey var. Hem kendime, hem de hayata. Yeteri kadar dinlediğimi ve artık söz söyleme zamanımın geldiğini hissediyorum. Uzun süre kusar gibi yazdıktan ve içimdeki tüm öfkeyi temizledikten sonra, şimdilerde bol bol affetme yazısı yazmak, sarkacın iyimser tarafında salınmak istiyorum.

Yeni yılda, havalanamayan bir uçak gibi pistte dolanmak yerine tek motorla bile olsa uçmak istiyorum.Gerekirse otobiyografik yazılar yazıp*, derime yapışmış tüm giysileri sıyırıp atmak istiyorum.

Belim tutulup yerde süründüğüm ve çişim gelecek diye ödüm patlarken pipetle çorba içip, avizemizin taşlarını saydığımdan beri değişen bakış açım için hayata minnettarım! Dip bazen çok yakınımızda olabiliyor..

*S. Yemni ilk sohbetimizde yazmak soyunmaktır demişti..