SERBEST AKIŞ, DALDAN DALA ATLAYIŞ....

Pencerede kar, fonda Sultan III. Selim, fincanımda kış çayı. Fazlasını beklemek ve istemek açgözlülük olurdu herhalde. Zaten istemekten de, çabalamaktan da öylesine vazgeçtim ki, bir zamanlar ne isterdim, sahi şimdi gelse ister miyim onu bile unuttum!

Bir kişilik dünyamda uyandığım bu sabah, yün yumağıyla oynayan bir kedi gibi kitaplarımın, satırlarımın arasında gidip geliyorum. Elbette dışarı çıkacak, sokakta yapılması gerekenleri de yapacağım. Sahi neydi onlar? 

Kaz kafam ve  kaz ciğerine dönmüş ruhumla en sevdiğim, uzun süre kavuşmayı beklediğim masamdan yazıyorum bugün.  Etrafımdaki bazı eşyaların benden bile uzun yaşayacaklarını düşündükçe içim tuhaf oluyor. Doğmadığım yıllardan bana gelenlere bakıp, benden sonra onları kimler korur diye hayıflanırken, aynı inceliği ruhuma neden gösteremediğim sorusuna takılınca, samimiyetsizliğimde kayboluyorum..

 

Geri geri yürürsem, hangi sapakta yanıldığımı bulurum sanıyorum ama aslında en çok burada şaşırıyorum. Zira beni sapaklar değil, her daim dosdoğru yürümek bu ruh halime taşıdı!

 

Hz. Mevlana'nın düğün gününe saatler saydığımız haftanın içinde, soğanın cücüğüne gider gibi kendi içime yürüyorum. İyi kokular gelmiyor burnuma, "olsun Elvan, bu da şifadır" diyerek kendimi telkin ediyorum. Ne zaman meditasyona otursam, karanlığın içinde beliren bir suret var, şimdilerde en çok onu merak ediyorum.

 

Kar azaldı, oysa sabaha karşı su içmek için kalktığımda ne kadar da kararlıydı. Fikrini değiştirdi demek! 

Hiç bir  kar tanesi diğerine benzemiyor diyor bilim insanları.. Ben daha da ileri gidip YOLA ÇIKTIKLARI AN VE YERE DÜŞTÜKLERİ AN ARASINDA DA DEFALARCA DEĞİŞİRLER DİYE DÜŞÜNMEK İSTİYORUM. Zira kimse, hiçbir şey geldiği gibi gidecek kadar talihsiz olmamalı.